با حضور مصطفی ملکیان و حسین شیخ رضایی خشونت پرهیزی: مشروط یا نامشروط؟ برگزار شده در مدرسهٔ تردید – دهم آذر ۱۴۰۱ پیاده‌سازی و تنظیم: محسن آزموده شنیدن در یوتیوب، کست‌باکس، تلگرام محسن آزموده: متن پیش رو، گزارشی از مناظره جذاب دو پژوهشگر شناخته شده فلسفه در ایران درباره بحث داغی در فضای روشنفکری این […]
آنچه در این شماره از ویژه نامه به آن خواهیم پرداخت، مفهوم لذت و رنج در زندگی است. این موضوع از آن جهت مهم است که زندگی بشر در طول تاریخ مرهون نوع نگاه و تفسیر نسبت به زندگی خوب و نیک فرجام است؛ در واقع تبیین شیوه ای از زندگی که در آن سعادت […]
نشست مؤسسه سروش مولانا با عنوان “از زندگی اخلاقی چه انتظاری می‌توان داشت؟”به مناسبت روز جهانی فلسفه در پنجشنبه ۳۰ آبان ۹۸ با حضور دکتر ابوالقاسم فنائی، دکتر جواد حیدری، دکتر امیرحسین خداپرست و دکتر محمود مقدّسی
گر تو قرآن بدین نمط خوانی… (۱) نگاهی به آثار عبدالحسین خسروپناه در فلسفه‌ی دین و کلام جدید امیرحسین خداپرست[۱] توضیح: این نوشته متن کامل نقدی است که قرار بود بخشی از آن، در کنار سه مقاله‌ی دیگر، در روزنامه‌ی شرق، مورخ ۵ اسفند ۱۳۹۶، و بخشی از آن، در کنار مقاله‌ای از دکتر حسین […]
گر تو قرآن بدین نمط خوانی… (۲) نگاهی به آثار عبدالحسین خسروپناه در فلسفه‌ی دین و کلام جدید امیرحسین خداپرست[۱] توضیح: این بخش دوم مقاله‌ای است که صدانت بخش نخست آن را در روز ۱۶ فروردین‌ماه منتشر کرد. مطابق توضیحی که در ابتدای آن بخش آمد، قسمتی از این مقاله پیش‌تر با عنوان «”انتحال” را […]
سایت صدا نت در نوشته‌‌‌ای («انتحال» را بود آیا که عیاری گیرند؟) حجه الاسلام دکتر عبدالحسین خسروپناه را متهم به تقلب در پژوهش کرده است. نویسنده این یادداشت که سابقه مطالعه در حوزه اخلاق نیز دارد، دکتر خسروپناه را به دو نوع تقلب متهم کرده است: نخست تقلب از خود و دیگری تقلب از دیگران.
حجه‌الاسلام والمسلمین آقای عبدالحسین خسروپناه، رییس مؤسسه‌ی پژوهشی حکمت و فلسفه ایران ، در پاسخ به منتقدان آثار خود ریشه‌ی بخشی از انتقادها را «پیگیری‌های جدی این مدیریت برای اجرایی کردن مصوبات وزارت علوم جهت انجام موظفی و حضور اعضای هیئت علمی در مؤسسه» دانسته است. مسائل علمی ایشان البته از مشکلات مدیریتی مؤسسه جداست. […]
امیرحسین خداپرست: تقلب علمی از خود (self-plagiarism) به معنای استفاده از آثار قبلی خود در سیاقی جدید بدون اشاره به انتشار آن‌ها در گذشته است. انتحال نیز استفاده از بخش‌هایی قابل ملاحظه از متون دیگران است به گونه‌ای که تلقین اصالت کند. حتی اگر در متن جدید ارجاعاتی وجود داشته باشد، در صورتی که بیان […]
