با عرض ادب و احترام خدمت حضار و عرض سپاس از همه متصدیان و مسئولان مؤسسه فرهنگی هنری خانه دوستان آشنا.
بحث را با یک مثال شروع می‌کنم و گمان می‌کنم که این مثال بتواند کلیت بحث پیش رو را از ابتدا تا انتها روشن نماید. فرض کنید که ضرورت دارد تا ما مسیری را طی کنیم تا خود را از نقطه A به نقطه B برسانیم و گریزی از این حرکت و طی مسیر نیست؛ اما جاده‌ای که این دو نقطه را به هم وصل می‌کند بسیار نامناسب و ناهموار است و سرشار از سنگلاخ‌ها و چاله‌ها است و جاده‌ای غیر مهندسی‌شده است. در این موقعیت که ما باید خود را به‌ضرورت از نقطه A به نقطه B برسانیم و وضعیت جاده بدین‌گونه است، بدیهی است کاری که باید کرد این است که همه کسانی که از این جاده استفاده می‌کنند در جهت تعمیر آن بکوشند و کژی‌ها، سنگلاخ‌ها، چاله‌ها و ناهمواری‌های این مسیر را برای مسافران اصلاح کنند و موانع را برطرف کنند؛ اما اگر در وضع و موقعیتی قرار گرفتیم که علی‌رغم ضرورت استفاده از جاده، قدرت اصلاح جاده را دارا نیستیم و یا این‌که قدرت اصلاح جاده را داریم اما اصلاح آن امری زمان‌بر است و سال‌ها و ماه‌ها باید طی شود تا بتوانیم جاده را تعمیر و مرمت کنیم تا قابل‌استفاده شود و قدرت ما مرهون گذر زمان است، در این دو صورت چه باید کرد؟ در این دو صورت ظاهراً به نظر می‌رسد باید اتومبیل‌هایی تهیه کرد که ضربه‌گیر داشته باشند که بتوانند ضربات ناشی از سنگلاخ‌ها و چاله‌ها را کنترل کنند و از شدت ضربات وارده به بدن سرنشین بکاهند و با توجه به این وضعیت، ضربه‌گیر داشتن اتومبیلی که با آن مسیر را طی می‌کنیم دارای اهمیت است و اتومبیلی که ضربه‌گیر دارد بهتر از اتومبیلی است که ضربه‌گیر ندارد و ضربه‌گیرهای قوی، اتومبیل را بهتر می‌کنند و ضربه‌گیرهای ضعیف، اتومبیل را بدتر می‌کنند و در باب داوری میان اتومبیل‌ها باید ضربه‌گیر را لحاظ کرد. ادامه مطلب “سخنرانی مصطفی ملکیان با عنوان «خیزاب به جویباران»”
