عمَّ یتسالون. عن النباء العظیم. الذی هم فیه مختلفون. کلا سیعلمون… و یقول الکافر یلیتنی کنت تربا.
درباره‌ی چه چیز از یکدیگر میپرسند!- درباره‌ی آن خبر بزرگ، -همان که همواره در آن اختلاف دارند. -چنین نیست [که میپندارند]، زودا که بدانند- روزی که در آن روز کافر گوید: ای‌کاش خاک بودمی. سوره النباء- ترجمه بهرام‌پور
ادامه مطلب “چگونه روشنفکران و حکومت‌ها همدیگر را به اشتباه می‌اندازند؟”
میترا کدیور: برای مخاطب ایرانی یک چنین عنوانی برای یک سخنرانی یک واکنش دو فازی را ایجاد می کند – دو فازی و نه دو قطبی محبوب روانپزشکان!
در فاز اول واکنش او نوعی بیزاری است که می توان آن را در این جمله خلاصه کرد: اَی بابا، باز هم می خواهند از دین حرف بزنند.
در فاز دوم که بلافاصله فاز اول را دنبال می کند بر خلاف واکنش اول در مخاطب نوعی کنجکاوی و رغبت بروز می کند زیرا برایش جالب است بداند قضاوت و رأی نهائی روانکاوی راجع به دین چیست. او بخوبی می داند – یعنی فکر می کند که می داند – که قضاوت و رأی نهائی “دین” راجع به روانکاوی چیست و در نتیجه راغب است بداند روانکاوی درباره دین چه فکر می کند و چه قضاوتی دارد. ادامه مطلب “سخنرانی دکتر میترا کدیور با موضوع «روانکاوی و دین»”
دکتر امیرحسین خداپرست در یادداشتی که در اواخر سال گذشته با عنوان «انتحال را بود آیا که عیاری گیرند؟» در صدانت منتشر شد و متن کامل آن نیز چندی پیش با عنوان «گر تو قرآن بدین نمط خوانی…» در همین سایت نشر یافت، با ذکر مصادیقی از برخی از آثار حجت‌الاسلام عبدالحسین خسروپناه، ادعا کرد که وی مرتکب رونویسی از آثار خود و دیگران یا، به عبارت دیگر، خودانتحالی و سرقت علمی شده است. این ادعا مناقشه‌هایی برانگیخت و به طور خاص، برخی از مخاطبان در مورد معنا و اهمیت خودانتحالی (یا، به عبارت ایشان، سرقت علمی از خود) تردید کردند. خوشبختانه، آقای خداپرست در پاورقی‌های متن کامل مقاله خود قبح خودانتحالی را به‌روشنی توضیح داده است. این پدیده، به یک معنا، بیانگر همان پدیده رایج‌تر و آشناتر «کتاب‌سازی» است و ایشان نیز در چند جا از مقاله خود از این اصطلاح آشناتر استفاده کرده است. در این مقاله، ما نیز از همین اصطلاح آشناتر و در مواردی، اصطلاح «خودانتحالی» استفاده خواهیم کرد.
انگیزه نگارش این مقاله وقتی در راقم این سطور پدید آمد که به منابع مذکور در مقاله دکتر خداپرست مراجعه کردم و با توجه به اینکه ایشان تصریح کرده بود فقط آثار مربوط به فلسفه دین و کلام جدید را بررسی کرده است، حدس زدم که ممکن است چنین اتفاقی در آثار دیگری هم رخ داده باشد. این حدس، متأسفانه، درست از آب درآمد و بنا بر آنچه خواهد آمد، و خوانندگان علاقه‌مند و منصف نیز خود می‌توانند صحت آن را بیازمایند، مشخص می‌شود که بخش قابل توجهی از آثار حجت‌الاسلام خسروپناه چیزی جز کتاب‌سازی نیست.
هفته گذشته نشست نقد کتاب «تئاترکراسی در عصر مشروطه» اثر کامران سپهران در سالن کنفرانس تئاتر شهر برگزار شد. در این نشست یوسف اباذری و ابراهیم توفیق در حضور نویسنده به نقد و بررسی کتاب پرداختند. حواشی نشست از خود آن جنجالی‌تر بود. اباذری به سیاق همیشگی خود نقدهای تند‌و‌تیزی به برخی جریان‌های فکری مطرح کرد و ازجمله به گرایش پسااستعماری ابراهیم توفیق تاخت. صرف‌نظر از داوری درباره محتوای این نقد، آنچه مشهود بود نادیده‌گرفتن آیین جدل از سوی اباذری بود. توفیق البته در واکنش جز چند جمله‌ای نگفت. می‌توان با نقد اباذری موافق یا مخالف بود، همان‌طور که می‌توان با مطالعات پسااستعماری موافق یا مخالف بود. چه این و چه آن، بی‌توجهی اباذری به شرایط بحث و فضای موجود موجه‌بودن محتوای نقد را خدشه‌دار می‌کند. آنچه در ادامه می‌آید گزارشی از سخنان اباذری و توفیق است بدون اشاره به جدال‌های آن. ادامه مطلب “نقد و بررسی کتاب «تئاترکراسی در عصر مشروطه» با حضور سپهران، اباذری و توفیق”
صدیق قطبی: به نظر می‌رسد در میان روشنفکران دینی به رغمِ همه‌ی اختلاف‌نظرها و تنوع تعابیر، می‌توان خطوط مشترک و جان‌مایه‌های یگانه‌ای یافت. در اینجا تلقّی خودم را از مشخصه‌های روشنفکری دینی تقریر می‌کنم: ادامه مطلب “روشنفکری دینی چه می‌گوید؟”
نشست معرفی و بررسی کتاب «پرسش‌های کشنده» اثر تامس نیگل پنجشنبه ۳۰ فروردین ماه ۱۳۹۷ به‌همت حزب اتحاد ملت ایران اسلامی (شیراز) برگزار شد. این کتاب ششمین اثر از تامس نیگل است که به فارسی ترجمه شده‌است. در این نشست مصطفی ملکیان و جواد حیدری مترجمان کتاب سخنرانی کردند.
ملکیان در این نشست با بیان اینکه یکی از مقالات کتاب پرسش‌های کشنده درباره بی‌منطقی است و چون بحث مبتلابه جامعه ماست موضوع سخنم را به آن اختصاص می‌دهم، گفت: در ترجمه‌هایی که از آثار غربی انجام شده دو مفهوم آبزورد و نیهلیسم با هم خلط شده و هر دو به‌معنای پوچی ترجمه شده‌اند. این دو مقوله اگرچه با هم وجوه اشتراکی دارند ولی کاملاً با هم متمایز هستند و راه آن‌ها از هم جدا می‌شود.
ادامه مطلب “رونمایی از کتاب پرسش‌های کشنده با سخنرانی مصطفی ملکیان و جواد حیدری”
متافیزیک مرگ: آیا جاودانگی خواستنی است؟۱
آرش نراقی (کالج موراوین، پنسلوانیا، ۳۰ آوریل ۲۰۱۸)
(۱)
شوق به جاودانگی بازتاب هراس ما از مرگ است. انسانی که مرگ را هراس انگیز می یابد، در عالم ذهن و واقع می کوشد راهی برای گریز از آن بیابد. اساطیر گذشته سرشار از حکایات انسانهایی است که در جستجوی اکسیر حیات جان باخته اند. فلسفه های پیشینان هم نظام های عظیم آفریدند تا به ما بباورانند که مرگ پایان زندگی نیست، و وجود آدمی در ورای مرگ جسمانی اش تداوم می یابد. یکی از رازهای جذابیت ادیان وعده جاودانگی بوده است. امید به جاودانگی هراس از مرگ را می راند، و به زندگی انسان هراسیده آرامش می بخشد. در تمام این موارد فرض بر این است که مرگ بد و جاودانگی خوب است.
اما آیا جاودانگی به واقع مطلوب است؟ آیا فرض زندگی بدون مرگ، یا جاودانه زیستن بواقع خواستنی و مایه آرامش انسان است؟ بسیاری از اندیشمندان، خصوصاً در روزگار مدرن، در مطلوبیت جاودانگی تردید کرده اند. سیمون دوبوار در رمان همه می میرند از مردی به نام فوسکا سخن می گوید که اکسیر جاودانگی را می نوشد و جاودانه می شود. داستان دوبوار حکایت رنج های جانکاهی است که جاودانگی برای فوسکا به همراه می آورد. زیبایی های زندگی رفته رفته جذابیت و افسون خود را از دست می دهند تا آنجا که فوسکا از «مرگ عزیز» سخن می گوید. ملال زندگی جاودانه چندان دامن او را می گیرد که دررسیدن «مرگ عزیز» را آرزو می کند:«مرگی که زیبایی گلها از اوست، شیرینی جوانی از اوست، مرگی که به کار و کردار انسان، به سخاوت و بی باکی و جانفشانی و از خودگذشتگی او معنا می دهد. مرگی که همه ارزشهای زندگی بسته به اوست.»
کارل چاپک، نویسنده صاحب نام چک هم در نمایشنامه ماجرای ماکروپولوس داستان الینا ماکروپولوس را نقل می کند که در ۴۲ سالگی اکسیر جاودانگی را می نوشد و عمری بس زیاده طولانی می یابد. الینا در ۳۴۲ سالگی فرسوده و ویران است. او در طول این سالهای بلند هر آنچه را که آزمودنی ست آزموده است، زندگی چیز تازه ای برای او ندارد، همه چیز در فرآیندی تکراری غبار ملال گرفته است. و هنگامی که دوباره اکسیر را به او عرضه می کنند تا با نوشیدن آن به عمرش تداوم ببخشد، از نوشیدن آن سرباز می زند. و سرانجام دلاوری باقی مانده اکسیر را نابود می کند تا انسانها از نعمت مرگ محروم نمانند. ادامه مطلب “متافیزیک مرگ: آیا جاودانگی خواستنی است؟”
سخنرانی مصطفی ملکیان با عنوان اخلاق تعلیم و تربیت در تالار رجائی دانشکده ادبیات دانشگاه فردوسی مشهد – ۱۵ اردیبهشت ۹۷
ادامه مطلب “سخنرانی مصطفی ملکیان با عنوان اخلاق تعلیم و تربیت”
زمانی که از نئولیبرالیسم حرف می‌زنیم مشخصاً از چه حرف می‌زنیم؟ مدتهاست که نئولیبرالیسم نه فقط در ایران که در سطحی جهانی به ترجیع‌بند مباحث سیاسی و مجادلات اقتصادی تبدیل شده است. با اینهمه، کمتر کسی می‌داند که این مفهوم به واقع چه معنایی می‌دهد. نئولیبرالیسم، از بخت بد، به سرنوشت مفاهیمی دچار شده است که در زبان روزمره‌ی مناقشات ایدئولوژیک به کسوت یک انگ یا، از این بدتر، به قالب یک ناسزای دم‌دستی درمی‌آمده‌اند و درست به همین دلیل هیچ معنای مشخصی را افاده نمی‌کنند. با این وصف، آماج دوره‌ی «نئولیبرالیسم: دولت، جامعه، بازار» که بهار ۹۶ در «انجمن جامعه‌شناسی ایران» برگزار شد از این قرار بود که مقدمه‌ای بر صورت‌بندی نظری و تدقیق مفهومی نئولیبرالیسم به دست دهد و گستره‌ی موضوعی و مختصات تئوریک آن را حتی‌المقدور ترسیم کند. ادامه مطلب “درس‌گفتار های « نئولیبرالیسم: دولت، جامعه، بازار » از حسام سلامت”
بررسی جایگاه علمی “مرحوم داریوش شایگان” با حضور مصطفی ملکیان فیلسوف ایرانی ظهر روز ۱۵ اردیبهشت ۹۷ در دانشکده الهیات و معارف اسلامی فردوسی مشهد برگزار گردید.
ادامه مطلب “سخنرانی مصطفی ملکیان پیرامون جایگاه علمی مرحوم داریوش شایگان”
