خدای ادیان ابراهیمی (یهودیت، مسیحیت و اسلام) عموماً دارای صفات کمال تصویر می‌شود، صفت‌هایی مانند قدرت مطلق، علم مطلق، خیرخواهی محض و غیره. اما هر کدام از این صفات کمال به چه معنا است و آیا تصور هر کدام از این صفات به تنهایی منطقاً ممکن است؟ مثلا آیا منطقاً ممکن است که کسی به همه‌ی گزاره‌های صادق در گذشته، حال و آینده علم داشته باشد؟ و اگر صفت «علم مطلق» فرضاً ممکن نیست، آنگاه بر سر صفت «علم مطلق الهی» (به فرض وجود داشتن خدا) چه می‌آید؟ افزون بر این، آیا می‌توان موجودی را تصور کرد که نه تنها هر کدام از این صفت‌های کمال را دارا است، بلکه سرجمع تمام این صفت‌ها را نیز دارا است؟ یعنی آیا موجودی که از جمیع جهات کامل است، ممکن است؟
شاخه‌ای از الهیات که بحث از صفات کمال خداوند می‌پردازد و می‌کوشد از کمال مطلق الهی دفاع کند «الهیّاتِ کمال»[۱] نام دارد. بحث از صفات کمال الهی چنان واجد اهمیت است که اجماعی نسبی وجود دارد حول این نکته که خدا بدون صفاتِ کمال، گویی دیگر خدا (یعنی شایسته‌ی پرستش) نیست، حتی اگر فرضاً وجود داشته باشد. از این گذشته، در اهمیت بحث از صفات خدا این نکته نیز گفتنی است که پرسش محوری در الهیات کمال بسا بنیادی‌تر از این پرسش رایج است که: آیا دلایلی برای باور به وجود خدا داریم؟ پرسش محوری الهیات کمال بنیادی‌تر است زیرا می‌پرسد: اصلا وجود داشتن خدا منطقاً تصورپذیر است؟ به تعبیر ساده‌تر الهیاتِ کمال می‌پرسد: آیا خدا ممکن است؟ اگر بله، چگونه؟ تنها پس از پاسخ مثبت به این پرسش بنیادی‌ترِ الهیات کمال است که آنگاه پرسش از وجود داشتن یا نداشتن خدا مجال طرح می‌یابد.
با این حال، پاسخ مثبت به پرسش از امکان و چگونگی احتمالی وجود داشتن خدا، به خودی خود، پاسخی به این پرسش فراهم نمی‌آورد که: آیا دلایلی برای وجود داشتن خدا در دست داریم یا خیر؟ زیرا بسا امور امکانی را می‌توان تصور کرد که گرچه منطقاً ممکن (یعنی تصورپذیر) اند، اما وجود ندارند. «اسب تک‌شاخ پرنده» مفهومی تصورپذیر و در نتیجه منطقاً ممکن است، اما وجود ندارد. به تعبیر ساده، اثبات امکان وجود داشتن خدا، وجود داشتن خدا را ثابت نمی‌کند، بلکه تنها امکان آن را نشان می‌دهد. ادامه مطلب “درس‌گفتارهای دیباچه‌ای به الهیّاتِ کمال (صفات خدا) از یاسر میردامادی”
