فلسفی خود را ز اندیشه بکشت گو بدو کاو راست سوی گنج پشت
گو بدو، چندان که افزون می دود از مُراد دل جداتر می شود (د. ششم/۴-۲۳۶۳)
فلسفی را زَهره نَه تا دم زند دم زند، دین حقش بر هم زند (د. اول/۲۱۶۲)
“فلسفی” کیست؟ آیا می‌توان مولوی را به‌معنای دقیق کلمه یک فیلسوف دانست؟ آیا، گذشته از نگاه عرفانی و عاشقانه مولوی، اندیشه‌ی او دارای جنبه‌ی فلسفی و پرسش‌گری‌های حکمی و منطقی نیز هست؟ در آن صورت، علت فروکوفتن فلسفه از سوی وی چیست؟ مولوی چرا مکررا تفلسف را تخطئه کرده و از فلسفه به‌مثابه دانشی ناتوان و تکیه‌ناپذیر سخن گفته است؟ در گفتار پیش‌رو به‌اختصار به این پرسش‌ها خواهیم پرداخت.
