سال‌هایی پیش به مناسبتی گفته بودم: «در ایران، همه چیز متولی دارد جز خود ایران » اینک که سیاست‌نامه شماره‌ای را به ایران اختصاص داده است، بار دیگر، به این دلمشغولی دیرین باز می‌گردم تا به نکته‌هایی در این باره اشاره کنم. با گذشت زمان، با بسط یدی که نیروهای گریز از مرکز در همەی عرصه‌ها یافتنه اند، من بر آنم که نمیتوان نسبت به بی‌متولی ماندن ایران بی‌اعتناء ماند…
درباره مواجهه روشنفکری ایرانی با منافع ملی
روشنفکران علیه ایران!
سرچشمه شاید گرفتن به بیل
چو پُر شد نشاید گذشتن به پیل
سعدی تجربه‌ی فروپاشی در یورش مغولان را داشت، اما اگرچه تجربه‌ی او میتواند ما را اشاراتی باشد، ولی امروز یکسره به کار نمی‌آید.
در زمانه‌ی آن شیخ اجلّ، در ادامه‌ی یورش‌های بسیار، دشمن از بیرون می‌آمد، و اگر عِدّت و عُدّتی می‌داشت هزیمت در لشکر ایرانیان می‌افکند، اما هرگز در جنگ نهایی پیروز نمی‌شد، ولی با وزیدن بادهای سموم، ایران، با شیره‌ی جان خویش، دشمنی در درون پرورده‌است که بیگانه‌ای در درون و آشنایی بیگانه است.
یعنی دزدی با چراغ آمده!
سعدی زمانی از ایران رفت که ایران به «کنام پلنگان و شیران» تتار تبدیل شده بود، اما دیری نگذشت که همان پلنگان، بر اثر هم‌نشینی با ایرانیان، خوی پلنگی را رها کردند و شیخ “چو برگشت کشور آسوده دید”.
امروز انقلابی در وضع زمانه صورت گرفته، جرثومه‌های تباهی از ژرفای خاک ایران روییده و در آن ریشه دوانیده‌اند، و اگر دشمنانِ بیرون در سایه‌ی فرهیختگی ایران پناه گرفتند، این دشمنانِ درون از ادب و آداب ایرانی می‌گریزند.
ایران، پیوسته، همچون جزیره‌ای در میان دریای دشمنانی بود که به هر مناسبتی خیزآب‌های بلند آن قُلزم‌ها بر ساحل‌های امن او فرود می‌آمد و هر بار ویرانی‌های بسیاری نیز به بار می‌آورد، یعنی ایران نگین، و بلاهای بسیار چونان انگشتری بود، اما با این همه، جبهه‌ی درون چنان استوار و نیرومند بود که حتی اگر در پیکار نظامی شکست می‌خورد، در جنگ فرهنگی هزیمت بر سپاه بی‌فرهنگی دشمن می‌افکند.
دشمنان درونی، به فرض اینکه وجود می‌داشتند، جز توان ایذایی نمی‌توانستند داشته باشند.
با تباه شدن مزاج زمانه، (این تعبیر را در ابهام ازین حیث می‌آورم که وارد بحث دگرگونی‌ها در مناسبات منطقه و رابطه‌ی نیروها در درون مرزها نشده‌باشم…) در شرایطی که بر پایه‌ی برخی توهم‌ها تصوری از منطق مرزها ایجاد شده‌بود، دشمنان در بیرون مرزهای کشور، از طریق عاملان داخلی خود، میدان پیکار را به درون مرزهای ایران انتقال دادند.
این اتفاق در سه دهه‌ی گذشته، در بی‌خبری نسبت به دگرگونی ژرف اعمال جامعه‌ی ایران و منطقه افتاده و چنان که این بی‌خبری از منطق این دگرگونی‌ها و در بی‌اعتنایی به آن منطق، همچون گذشته ادامه پیدا کند، بیم آن می‌رود که رخنه‌ای در ارکان کشور افتد و جبران آن به آسانی ممکن نباشد.
منظورم از این دشمنان، تنها و به‌طور عمده دشمنان نظام سیاسی نیستند؛ این دشمن در صورت دشمن نیز نیستند و احتمال دارد که خود ساده‌لوحانه گمان کنند دوستان اند، اما با ظاهری که اخلاق، حکمت، معنویت و به‌ویژه عقلانیت از آن می‌بارد، چنان ضربه‌هایی بر ریشه‌های این کشور می‌زنند، که عرب و ترک و مغول نزده بود.
هم‌چنان‌که گروه‌های بزرگی از روشنفکران وطنی، در گذشته‌های نه چندان دور، در دور نخست حیات روشنفکری، سرسپردگان انواع نظریه‌ها خودکامگی، دیکتاتوری پرولتاریای چپ و نظریه‌ی بدیع «بی‌اعتنایی به آراء» شریعتی‌ها بودند، در سال‌های اخیر، در یکی از دوره‌های پرشمار جدید عقلانیت، چنان هبوطی در روشنگری «لیبرال» کرده‌اند که حتی جان لاک هم به گرد پای آنان نمی‌رسد و یکی نیست که بپرسد:
به کجا چنین شتابان؟
یکی میگوید ایران کجاست؟ فرهنگ ایرانی چیست؟ فلان اثر تاریخ باستانی را رُمیان ساخته‌اند و بهمان اثر دوره‌ی اسلامی را عرب‌ها و «تورکان»!
و آن‌که دیروز زیر عَلَم بستنِ دانشگاه سینه می‌زد، در یکی از خلسه‌های جلوی دوربین ناگهان شعار میدهد که: اگر مردمان برخی از ناحیه‌های کشور در همه‌پرسی بخواهند از ایران جدا شوند، می‌توانند و اجباری به ماندن آنان نیست!
آن یکی در شوریدگی عرفانی-اخلاقی چیزی از تاریخ نمی‌داند، و البته عذرش نیز خواسته است -چون که مستم کردهای حَدَّم مزن!- اما این یک به عنوان استاد علم سیاست نمیتواند نداند که هیچ کشوری درباره‌ی تمامیت ارضی سرزمین خود همه‌پرسی نمی‌کند و آن را به حراج نمی‌گذارد.
نمی‌گویم اگر درسی خوانده بود، میگویم حتی اگر چیزی از وقایع اتفاقیه‌ی کشور محل تحصیل خود در حد روزنامه‌های تهران می‌دانست، می‌توانست بداند که پنجمین قدرت و اقتصاد دنیا چون مردم آن شبهه‌ای داشتند که از نهادهای اروپای واحد خدشه‌ای بر اعتبار، قدرت و حاکمیت کشورشان وارد میشود، عطای اروپا را به لقایش بخشیدند…
.
.
فایل pdf نوشتار کامل جواد طباطبایی با عنوان روشنفکران علیه ایران
.
.
روشنفکران علیه ایران / سید جواد طباطبایی
درباره ی مواجهه روشنفکری ایرانی با منافع ملی
سیاست‌نامه، فصل دوم، سال یکم، شماره ۴ و ۵، خرداد و تیر ۱۳۹۵
.
کاش این متن رو هیچوقت نخوانده بودم، کاش نمی‌دانستم این متن رو شخصی نوشته که عضو هیئت علمی گروه فلسفه دانشگاه تهران است، کاش لااقل یه حرفی زده بود که یه چیزی دستگیرم میشد، کاش می‌گفت که ظاهر اخلاق، حکمت و معنویت دقیقن به کجای نظام آسیب رسانده؟ کاش می‌فهمید کسی که به فکر این کشور است اینگونه پیامش به دیگران نمی‌رساند، کاش می‌فهمید احتمالن عواطفی غیر از دل‌سوزی آدمی را وادار به قلم‌فرسایی اینگونه نوشته‌ها میکند، کاش این متن را نخوانده بودم.
من کاری به مدعیات اصلی آقای طباطبایی در این جستار ندارم؛ اما باید بگویم که در این مقالۀ ایشان اشتباهات صریح چندی وجود دارد که من به یکی از مهلک ترین آنها اشاره می کنم. ایشان نوشته اند:
“امااین یک به عنوان استاد علم سیاست نمیتواند نداند که هیچ کشوری درباره تمامیت سرزمینی خود همه پرسی نمی کند” (ص2 فایل)
پرسش من از ایشان این است که مگر انتخابات چند ماه گذشتۀ اسکاتلند را که پیرامون جدایی این سرزمین از بریتانیا بود فراموش نموده اند؟ یا مگر انتخابات کاتالونیای اسپانیا را که در راه است فراموش کرده اند؟
تصور میکنم اشتباهاتی این چنین در مقالاتی که در مجلات و نشریات سراسری بازتاب می یابد، بسیار باعث تاسف است.
هر کی از راه می‌رسه صاحبنظر می‌سه. اسکاتلند ابتدائا یک کشور مستقل بود که با حفظ حاکمیت به بریتانیا پیوست
من که بجز توهین و هیجان چیزی ندیدیم در این گفتار. سرشار از تناقض. بعید بود اژ ایشان اینگونه بی منطق و ضعیف دفاع کردن.
برخی نمی‌بینند و برخی سودشان در اینست که نبینند
زمانی که نقد آقای ملکیان را در مورد جناب طباطبایی خوانده بودم خیلی مشتاق بودم جوابی از ایشان بشنوم و بخوانم بلکه قضاوتی داشته باشم نزدیکتر به حقیقت !!. جناب طباطبایی !!! واقعا این مطلب نوشته ی شماست ؟ من که جز توهین و افترا و نیت خوانی و تکرارِ مکررِ “دشمن” چیزی ندیدم .
تا کی گذشته ی روشنفکری که ادعا دارید در بستن دانشگاهها دست داشته (اگر داشته) باید معیار نقد سخن او باشد؟
چند نقل قول هم از ملکیان داشتید و در پاسخ فقط توهین دیدم .
اتفاقا اصطلاح ترجیح بلا مرجح که ایشان گفتند خیلی قانع کننده تر از توضیحات دشنام گونه ی شماست .
من هیچوقت طباطبایی را فیلسوف نمی دانستم، ایشان پژوهشگر و متتبع خوبی است، اما فیلسوف نیست و عقلانیت در نگاهش، تاثیر چندانی ندارد.
ایشان در اکثر کارهایش خطابی نقد میکند و می نویسد، و بقولی با هگل پا به گل مانده.
با خواندن این نامه رایم استوارتر شد، و دانستم که همچون یک آدم کاملا غیر آکادمیک و ژورنالیست صرف سخن رانده اند…
باعث تاسف است.
ذهن جناب جواد طباطبایی ترکیب عجیبی ست از نکات بدیع و افکار فجیع. این متن البته فقط از دومی بهره برده است. اما به گمانم تمام محصولات فکری ایشان را نباید به خاطر چنین فجایعی یکسره نادیده گرفت. باید از این نوشته ادب آموخت و آنچه ایشان با آقای ملکیان کرده اند، ما با ایشان نکنیم.
اگه این متن رو بدون در نظر گرفتن نام نویسنده یا اینکه تو این سایت نمی دیدم به احتمال زیاد به دیاگنوز روانپریشی همه توانی میرسیدم
من به عنوان دانش‌آموخته فلسفه و دانشجویی که به دنبال و در طلب دانش هستم و دغدغه اصلاح وضعیت جامعه را هم دارم، نمی توانم اوضاع روشنفکران را به خوبی دریابم. ولی به وضوح می توان ناامیدی و رخوت را در اندیشه آنها دید. مناظرات و نقدهایی که با کنایه ادامه می یابد و جواب‌هایی به همان اندازه گیج کننده چیزی جز از هم گسیختگی فکری نیست.وضوح و صراحتی که لازمه ارتباط شفاف و گفتگویی در جهت اخلاق باشد وجود ندارد و متاسفانه نظریه پردازی با شبهه و در زمینه های مختلف روشنفکران را به بیراهه کلی گویی و آشفتگی برده است. نسخه پیچی هیچ دردی را دوا نمی کند، پذیرفتن بنیان‌ها و اصول فکری ای که با صراحت بیان شود و از سوی هر متفکری پذیرفته شود آن را در معرض این قرار می دهد که به نقد کشیده شود و باید تحمل نقد هم باشد چون بالاخره ما نباید تصور کنیم جبرئیل وار سخن می گوییم. از طرفی معنویت بسیار فردگرایانه ای که از سوی روشنفکران دینی ادا می شود به سکوت و بن بست تمدنی در اندیشه دیگر روشنفکران انجامیده که در نهایت دو طیف را در دو جهانبینی به دام انداخته است. دور شدن از واقعیت که حتی به حقیقت بین‌الاذهانی بودنش هم التزام ندارند نتیجه این اختلافات است.
بحث خیلی مهمیه هم آقای جواد هم آقای مصطفی حرفهای خوبی دارن، ولی موضع فلسفی نیستن اتفاقا یکی دو هفته پیش موضع فلسفی در مورد مرز و کشور می‌خوندم:
http://zoheirnoaparast.blogspot.co.at/2016/08/blog-post_82.html
در پاسخ رهام برکچی زاده باید عرض کنم قرار گرفتن کشوراسکاتلند در پادشاهی متحد بریتانیا با قید امکان خروج بوده است و هیچ ربطی به امکان همه پرسی در یک بخش از یک کشور ندارد. چنین تقاضایی هیچ پایه حقوقی واقعی ندارد.
من نمیدانم که اگر یک روز مردم ایران در یک انتخاب آگاهانه و به طور مسالمت آمیز بخواهند یک همه پرسی در مورد بخشی از کشور انجام شود(مثلا خودمختاری کردها که در اوایل انقلاب مطرح بود، در آن صورت تکلیف چیست آیا باید به خواست مردم توجه کنیم یا به بهانه اینکه هیچ کشوری درباره‌ی تمامیت ارضی سرزمین خود همه‌پرسی نمی‌کند باید اجازه آن را نداد
یک سوال فرضی است
امیدوارم جوابهای درخوری دریافت کنم
در سال های 57 تا 60 که این حرف بیشتر مطرح بود ، پیروان رویکرد استالینی « ملیت » از پاسخ به پرسش های مطرح در این زمینه طفره می رفتند : کردهای پراکنده در ایران ( شمال خراسان ، گیلان ، همدان … ) به « کردستان » بکوچند ؟! تکلیف مناطقی که دو یا سه « قوم» ساکن آن هستند ، چه می شود ؟ کرد بودن به زبان است یا تبار یا … ؟ « مرز زبان کردی » کجاست ، مشخصاً کرمانشاهی در کنار اورامانی « کردی » به شمار می رود و « لکی » « غیرکردی » ؟ تفاوت مذهبی و طبقه ای و سیاسی را هم بر این بیفزاییم و آن را در متن عامتر درهم تنیده مشابه دیگر طیف های زبانی و تباری و … در گستره « فلات ایران » قرار دهیم و کم آبی و کاهش پوشش گیاهی و بحران های اقتصاد جهانی و کشاکش قطب های سیاسی و نظامی را اضافه کنیم ، بعد ببینیم کجای کاریم و کدام خواسته بجاست و قابل پیگیری ! « آگاهانه و مسالمت آمیز » شروط تحقق نیافتنی اند ؛ پوششی برای بالکانیزه کردن غرب و میانه آسیا و شمال آفریقا .
ممنون از پاسخ شما جناب یوسفی
اشاره به شرایط واقعی کردین
و اما سوال من فرضی بود و به نظرم به طور ضمنی پذیرفته اید که به فرض وجود شرایط آگاهانه و مسالمت آمیز این حق برای مردم محفوظ است.
و در واقع سوال اصلی من این است که آیا حق همه پرسی برای تعیین سرنوشت خویش و نوع حاکمیت خویش و …
آیا این حق بر حق امنیت ملی، امنیت کشور که به نظر یک حق عمومی است غلبه دارد یا نه؟
وضع ما غالباً برآیند اموری بیرون از حوزه توان و حتا آگاهی ماست ، از ساخت ژنتیک پدر و مادر و زبان جمعی که در آن زاده و پرورده شده ایم گرفته تا ویژگی های اکوسیستم و زمین ساختی و …. . در این اوضاع « حق انتخاب آگاهانه » به رغم تنگی و محدودیت حوزه تحقق ، حقی انسانی است اما از آن جا که این حق تنها حق انسان ها نیست و افزون بر این تحقق آن وابسته به شرایط است ، گفتن این که « حق تعیین سرنوشت » بر حق امنیت و رفاه اولویت دارد یا ندارد ؛ کافی نیست یعنی هم نیازمند دلیل است و هم محتاج تحقق شرایط بیرونی از جمله رعایت حق تعین سرنوشت دیگران . جدایی و طلاق دو انسان شرط و شروط دارد چه رسد به جداسازی دو بافت درهم تنیده اجتماعی . خلاصه کلام : مسئله « حق تعیین سرنوشت » در برابر « امنیت عمومی » نیست ؛ حق تعیین سرنوشت عده ای در برابر دیگرانی است که از همین حق برخوردارند , عده ای که از جهات متعدد با پاره ای از آن دیگران در یک گروه و طیف قرار می گیرند و چه بسا پیوندهای محکم تری با هم دارند .
سلام بر شما دوست گرامی.
جناب یوسفی شما احتمالا از کرد های منطقه ی هورامان هستید درست است؟
ببنید دوست گرامی اگر ایده ی احترام به مذاهب در ایران به صورت واقعی به اجرا در بیاید باز هم شما جدا شدن کوردستان از ایران را امری قابل فکر کردن میدانید؟ نژاد و زبان شما به معنای واقعی کلمه ایرانی هستش.ببینید از واژه ی ایران استفاده کردم.واژه ای که 1800 سال پیش نیاکان ما کشورشان را به این نام خواندند.نه گفتند امپراتوری پارس. گفتند “ایرانشهر”.
بنده ی خدا جناب طباطبایی هم خود را این همه سال گرفتار کرده و تهدیدات این و آن را به جان خریده تا به من و شما بگوید که ایران مال مردمش است. نه مال یک گروه قومیتی خاص.
لذا از شما خواهشمندم ایده ی با قدمت ایرانشهر را به آسانی فراموش نکنید. قبول دارم که مردمان در این کشور بیشتر به مذهب خویش وفا دارند تا به ملیت و ملت خویش و این جایگاه احترام به مذاهب را در کشور سست میکند. ولی آگاه باشید که افرادی هنوز در این کره ی خاکی زندگی میکنند که قلبشان برای این ایران و نیز تمام ملت ایران باهمه ی گوناگونی مذهبی و قومیتی اش میتپد. دوست من این را بدانید که طباطبایی یکی از این معدود کسان است .او با تمام وجود برای حفظ و اعتلای نام ایران جان میدهد.
در آخر این را به شما برادر عزیز میگویم که کرد ها مردمانی ایرانی هستند و شک نکنید کسانی که از ایده ی ایرانشهر دفاع میکنند این را به نیکی می دانند و اگر لازم باشد جانشان را به این هم میهنان عزیزشان تقدیم میکنند.
پاینده باشید
پاینده باشید
ممنون از پاسخ علی رضای عزیز.
باید عرض کنم که در مورد رفراندوم اسکاتلند، اختلال نظر بسیار است و حتی بسیاری مشروعیت حقیقی همین انتخابات را نیز زیر سوال می بردند. در مورد کاتالونیا هم که عرض کردم، وضع به همین منوال است، به طوری که دولت مادرید آن را خلاف قانون می داند. (اما باید عرض کنم که استقلال تاریخی کاتالونیا از سرزمین اصلی، خود توجیهی به کاتال ها برای تقاضای استقلال داده است.)
اما مگر رفراندوم های استقلال در تاریخ محدود به همین دو مورد است؟! دهها رفراندوم استقلال طلبانه در چارچوب قانون کشورها صورت گرفته که به تشکیل دهها دولت مستقل منجر شده است. برای من عجیب است که شما نیز همان اشتباه آقای طباطبایی را تکرار میکنید و مدعی هستید که هیچ پایه حقوقی برای این امر وجود ندارد!
پس استقلال نروژ از اتحاد «سوئد-نروژ» در 1905 چه میگویید؟ استقلال کامبوج، ویتنام و الجزایر از فرانسه را چه میگویید؟ درباره رفراندوم 1995 و 1980 کبک برای جدایی از کنفدراسیون کانادا چه میگویید؟ یا رفراندوم تیمور شرقی برای جدایی از اندونزی؟
اگر تمامیت ارضی را با یکپارچگی نظام دولتی و اداری تعریف کنیم، باید گفت که تمامی اینها نمود عینی استقلال به وسیله رفراندوم هستند.
بنابراین میتوان گفت که برداشت جناب طباطبایی از مفهوم تمامیت ارضی، برداشتی جرم اندیشانه و استبدادی است. برای استقلال مجال های قانونی کاملاً روشنی هم وجود دارد. برای مثال دولت اسپانیا در 2015 مدعی شد که رفراندوم استقلال کاتالونیا باید سراسری باشد و نه صرفاً محدود به خود این منطقه.
بنابراین مشخص میشود که اساس سخن جناب طباطبایی درباره اینکه برگزاری رفراندوم برای استقلال را بی معنا خواندند، اشتباه است. اما درباره اینکه یک قانون اساسی مترقی، آیا باید به هر استان اجازه برگزاری رفراندوم استقلال را بدهد یا نه، اختلاف نظر وجود دارد.
همه پرسی جدایی فقط و فقط در چارچوب جدایی یک ملت از یک مجموعه بزرگتر قابل پذیرش است. تمام مواردی را که بیان کردید بر همین اساس استوار است. اتفاقا به همین دلیل است که مدتی است رندانه بعضی، جمعیتهای زبانی و شاید نژادی در ایران را ملت می نامند.
طباطبایی از منظر تاریخی نگاه می کند و بیانی جدلی دارد. اما اصل سخن خطا نیست. حتی اگر نسبت ساکنین یک کشور به سرزمینشان را بر پایه مفهوم مالکیت درک کنیم،تنها مفهوم مالکیت مشاع برای همه افراد می تواند مبنا قرار بگیرد. به این ترتیب همچنان که در اسپانیا گفته می شود جدایی یک بخش از یک کشور حتی اگر ممکن باشد با رای حداکثری همه افراد کشور و نه ساکنین یک بخش ممکن است. این البته برخلاف نظر شما یک مجال قانونی روشن نیست بلکه روشی اخلاقی و ابداعی برای برخورد با جدایی طلبی است که در شرایط امروز اسپانیا چرایی طرح آن کاملا مشخص است.
در مجموع می توان گفت جدایی طلبی دست اندازی به حقوق جمعی مردم یک سرزمین است و مخالفت با آن به هیچ وجه استبدادی نیست بلکه فعل و رفتاری پسندیده و اخلاقی است. یقین دارم حضرتعالی و بقیه کسانی که خواستی ناموجه را در قالب کلماتی زیبا زینت می دهید، در رفتار فردی و در مالکیتهای شخصی به هیچ وجه مبانی مدعیات جدایی طلبی را مبنای عمل قرار نمی دهید.
یک نکته: هر فردی می تواند در یک کشور حقوق شهروندی خود را تقاضا کند. برابری حقوق بی تردید قابل دفاع است اما حق جدایی یک بخش از یک سرزمین جزء حقوق شهروندی نیست.
با سلام مجدد. پاره‌ای از سخن شما را نپسندیدم، آنجا که فرمودید: “یقین دارم حضرتعالی و بقیه کسانی که خواستی ناموجه را در قالب کلماتی زیبا زینت می دهید …”
ما تا اینجا هیچ سخنی دربارۀ درستی یا نادرستی، موجه بودن یا موجه نبودن جدایی‌طلبی نگفتیم. من به شخصه هوادار شکل گیری «کنفدراسیون ایران» هستم. چارچوبی که در قالب آن «اتحاد جماهیر دموکراتیک» در یک پیوستار ارضی و مشترک، دولتی ملی را هم تشکیل می دهند و از آن پاسداری می کنند. (مشابه کنفدراسیون روسیه) لیکن به نظر می رسد که پیش قضاوتی شما از موضع من نادرست بود.
با این وجود نمی توانم با صراحت از مشروعیت یا نامشروعیت نگرش جدایی طلبانه سخن بگویم؛ به خصوص که فرآیند ناسالم و ناکارآمد ملت‌سازی در خاورومیانه، امکان روشنی برای تفکیک و تمییز ملتها را از یکدیگر نداده است و «اقوام» اقلیت در چارچوب “دولت-ملت های” فعلی زیر شدیدترین سرکوبها قرار دارند و هویت‌های اقلیتی از کلیۀ حقوق حقه خود برخوردار نیستند.
فدراتیو یگانه راه حل منطقی برای بحران نه تنها ایران، که خاورمیانه است و یگانه پاسخ صلح طلبانه ای است که میتواند برای “ازهمگسیختگی های ملی” سراسری در خاورمیانه (ایران، ترکیه، سوریه، عراق و …) وجود داشته باشد.
وقتی شما از حاکمیت «مشاع» سخن میگویید، باید آن را در چارچوب حقوق برابر بازتعریف کنید، نه در چارچوبی که بخش بزرگی از جمعیت سهیم در این مجموعه به اصطلاح مشترک، حق تدریس زبان خود را ندارند و نیروی پلیس و مدیران اداری بیگانه بر آنها نظارت میکند.
سلام.اگر برداشت دقیقی از کلمات شما نداشته ام عذر می خواهم. اما همچنان با منظر شما همدلی ندارم. حقوق شهروندی ( با تمام پیچیدگی آن) قابل دفاع است با این همه بنا به تجربه عرض می کنم خودمختاری یا موارد مشابه تنها جای اقلیت و اکثریت را تغییر می دهد و کمکی به تثبیت حقوق شهروندی نمی کند. همچنین بیگانه شماری مدیران غیر بومی در بسیاری موارد روشی است که نخبگان قومی برای کسب قدرت درپیش می گیرند. آنچه در واقع اهمیت دارد کارآمدی است که ممکن است زیر مجموعه ای از شعارهای قومی فراموش می شود.
آرامش دوستدار در « پیشگفتار چاپ دوم » کتاب « درخششهای تیره » در اشاره به جواد طباطبایی نوشته است : « … به مراتب زرنگتر از » « روشنفکران نازکدل » ، « کسانی هستند که بی سر و صدا به ایده های کتاب و نوشته های دیگر نویسنده اش با چنان مهارتی دستبرد زده اند که تقریباً همه فهمیده اند . از جمله یکی از آنان ….. در کتابی که سه سال پیش در تهران به چاپ رسانده ترکیب مفهومی « امتناع تفکر » را به لباس مبدل « امتناع اندیشه » ( ؟ ) از آن خود شناسانده و از این جعل معیوب در همان آغاز کتابش پرده برداری کرده است . » به نظر می رسد طباطبایی نیز به بزرگداشت خود با خوارداشت دیگری مبتلاست ؛ و این در آوردن حرف حساب از لابه لای سخن چرکین و خشماگین و آغشته به کین و نخوت شان را دشوار ساخته است .
جواد طباطبایی مدتهاست که حرفی برای گفتن ندارد. البته متاسفانه همچنان حرف میزند و بیشتر توهین نثار این و آن می کند.
منظور طباطبایی درین نوشته دوکس اند یکی ملکیان و دیگری صادق زیبا کلام.والبته توام با توهین و تمسخر وتکبر وتبختر..
همانقدر که بسیاری از اجزاء نوشتار طباطبایی قابل نقده ،ایران دوستی و دغدغه مند بودنش در مورد ایران ستایش کردنیه.
ضمن اینکه فکر می کنم یکی دو جا هدف طعنه هاش دکتر سروش بود مخصوصا وقتی از “مثنوی خانی” و مثنوی پژوهی” به “مثابه نان دانی” شخصی نام برد.
ملکیان خیلی به صورت حرفه ای و مستمر به مولوی و مثنوی نپرداخته(البته تا جایی که من می دونم)
آن جا که نوشته : « با ظهور انواع جدید ایدئولوژی های پسامدرن و پساهای دیگر ، از سنخ « چهل تکگی » و « کلنگستانی » ، مرداب های جدیدی به وجود آمده اند …. » ، به نظر می رسداشاره به داریوش شایگان و همایون کاتوزیان باشد . از علی شریعتی و سید جمال الدین اسد آبادی و جلال آل احمد هم که به صراحت نام برده است .
کاتوزیان رو اطمبنان ندارم ولی چهل تکگی اشاره مستقیم به شایگان داره گویا
درین نوشته ندیدم بجز فسوس و مزیح. دریغ از ذره ای منطق
خیلی جالب بود! رگ بیرون زده گردن آقای طباطبایی را می شود از پشت این کلمات دید! وقتی هم رگ گردن کسی بیرون بزند دیگر جای حرف زدن باقی نیست.
البته همین الان تبلیغ درسگفتار روان درمان گری در مثنوی ملکیان رو دیدم.شاید هم صرفا مقصودش ملکیان بوده.البته سیدجواد کلا خیلی بدش نمیاد که در لفافه هم که شده طعنه تیره ای به سروش بزنه
هرچه تلاش کردم استدلالی در سخنان آقای طباطبایی ندیدم، یا من خبر ندارم یا او نشان ندارد، الان بنده هم میتونم در نقد آقای طباطایی بگم که ؛جهل دلیل نیست،روشنفکری بی خیال ونامربوط سخن گفتن نیست،خیانت نکنید،این توطئه دشمنان است،این افکار شما تقلیدی و وارداتی است،ساده لوح نباشید،آیا متوجه استدلالی میشود؟! تفاوت آقای ملکیان با ایشان این است که ملکیان حقیقت طلب است وکوشش میکند سخنانش را مستدل کند و اگر به نتیجه ای خلاف میلش برسد، حقیقت را به منافع وامیال شخصی اش ترجیح می دهد«حداقل برداشت من اینگونه است» اما آقای طباطبایی تردید دارم که اینگونه باشند
استاد ملکیان را از نزدیک می شناسم و ایشان شخصی مطلع وارسته است.دکتر طباطبایی زبانی تلخ و گزنده در نقد و لیکن کاری سترگ در تورق بخشی از متون این کشور دارد.بزرگی گفته بود تفاوت ما باغربیها این است که فرهنگ آنان پژوهیده و فرهنگ ما ناپژوهیده است و کار دکتر طباطبایی علی رغم همه تندگویی هایش سعی در کم کردن این تفاوت است.استدلالهای ایشان اگر در این مقاله واضح نیست در لابه لای سطور کتابها و مقالات ایشان مشخص است .کاش فایل صوتی مخفیانه گرفته شده از استاد ملکیان با هومان دوراندیش منتشر نمی شد و دکتر طباطبایی هم به قول قدما از جای نمی شد که اینچنین بنویسد.در هر حال فکر می کنم بهتر است ما وارد دعوا و سپس جزئی از دعوا نشویم و دیدگاههای هر دو بزرگوار را در بخش تخصصی خودشان پی گیری کنیم.
ظباظبايي تنها دارايي ايران در حوزه ي علوم انساني است . من از نزديك ايشان رانديدهام اما كتاب هاي ايشان را گاهي تا چند بار خوانده ام. تفاوت طباطبايي با مرادان عارف مسلك و مريدانشان در اين است كه ابژه ي طباطبايي در انديشه سياسي «ايران » است. اين كاملا طبيعي است كه دشمنان ايران از ايشان برنجند. مشكل آقاي ملكيان و سلف هايي چون شريعتي و آل احمد اين است كه بدون پرداختن به ظرف انديشه كه همان ايران باشد به گرته برداري از انديشه هاي غربي مي پردازند و با ساختن معجون بي معنايي از سنت عرفاني و مفاهيم غربي به بازتوليد نينديشيدن مشغول هستند. طباطبايي به دنبال بيدار كردن ذهن خواننده است و امثال ملكيان به دنبال يافتن مريد و مقلد .
جواد طباطبایی تنها کسی نیست که در حوزه علوم انسانی کار می کند ؛ برترین کس هم نیست ، نه از حیث روشنی و استحکام اندیشه ، و نه از حیث روش انتقاد و گفت و گو . در همین زمینه « مفهوم ایران و ملیت ایرانی » آقای شروین وکیلی چه در نقد رو در رو و چه در نگارش مقاله در رد گفته های آقایان ملکیان و زیبا کلام ، به مراتب مؤثرتر عمل کرده اند . شاید به دلیل درخشش جوان های دانا و خلاقی چون شروین وکیلی است که جناب طباطبایی رجزخوانی و پرخاشگری پیشه کرده اند تا یگانه « متولی » ایران جلوه کنند !
« یادداشت » جواد طباطبایی را به عنوان مصداق نوع برخورد « روشنفکران ( اندیشه گران / سخنوران ) خان منش » با اندیشمندان نوآور و فراخ نگر از جنبه های گوناگون می شود بررسی و نقد کرد اما یک نکته اساسی را نباید از نظر دور داشت : جناب طباطبایی به بستن دهان و شکستن قلم گرایش دارد ! نوشته اند : « … دشمنان بیرونی به درون نقل مکان و جا خوش کرده اند » و این « دشمنان … احتمال دارد که خود ساده لوحانه گمان کنند دوستان اند » ؛ و این دشمنان احتمالاً ساده لوح کیانند ؟ جلال آل احمد ، علی شریعتی ، عبدالکریم سروش ، مصطفی ملکیان و … ، یعنی شماری از اندیشمندان شاخص این کهن دیار که مستقل از نقد و نظری که درباره بینش و کنش آنان داریم ، رویش اندیشه ایران ما مدیون آنان است . البته ما حق داریم میراث آنان را بکاویم و بسنجیم و چه بسا رد کنیم اما آقای طباطبایی نظر دیگری دارند ؛ ایشان طیفی اثرگذار و حذف نشدنی از تاریخ اندیشه ما را « ضد ملی » می خواند و از آن جا که « هیچ کس حق ندارد خلاف شئونات کشور و منافع ملی » ـ بنا بر تصور بیان نشده ای که ایشان دارند ـ « سخن بگوید » ، پس …. ، « حقوق بشر و مترقی بودن دست ما را بسته است » ؛ هر چند بعد به تخته می زند : « منظور من این نیست که …. باید جلوی آنان را گرفت » ، ، امری که محتوای « یادداشت » شان را آشکار می کند : غر و لند پیرانه سری کسی که حرفی برای گفتن ندارد ؛ اگر دارد ، بگوید که چرا « مواجهه روشنفکری » و نه « مواجهه طیفی از روشنفکران » با « منافع ملی » ؟ آیا بازاندیشی مفاهیم و گزاره های رایج و مکرر ـ که لازمه برشدن اندیشه و افزایش توان فکری جامعه است ـ ، رسیدن به « مرز خیانت به کشور » است ؟ چرا فکر می کند ایران « متولی » ندارد ، پس اینان که برای بقا و عزت کشور جنگیده اند و برای مقابله با انواع توطئه ها و ترفندها تلاش می کنند ، چیستند ؟ باید تصورات نسفته ایشان را بپذیرند و بازگویند و پیروی کنند تا دیده شوند ؟
جَنابِ دکتر مرتضی مردیها، در فیسبوک خود، نوشته مختصری درباره این نوشته جَنابِ طباطبایی منتشر کرده است، خوب است گردانندگان سایتِ “صدانت” آن نوشته را منتشر کنند.
جَناب طباطبایی دیگران را متهم به بیسوادی و تاریخ ندانی و غیره کرده‌اند، اما خود اشتباهی تارخیی کرده‌اند که از جَناب ایشان بعید مینمود! عِلاوه بر این، ظاهراً جنابِ ایشان بَین فلسفه تاریخ و علم تاریخ، خلط کرده‌اند! ایشان هرچقدر مقام شامخی داشته باشند، به یقین “مورّخ” نمیتوانند بود. جَناب حسن انصاری، در مقالاتی چند-در نقد آثار و آراء جَناب دکرت طباطبایی-، این نکته را به تفصیل شرح داده‌اند. جَنابِ مردیها در آنجا-فیسبوک- خودم تذکر شده‌اند که این اشارت خُرد البته نقدی است بر آن تیر طعنِ طباطبایی که دیگران را ناآشنا و بیسواد با تاریخ میداند، و باز متذکر شده‌اند ک هایشان مقام شامخی دارد، و برای نقد ایشنا بایستی مَجال دیگری- و ن هدر فیسبوک- آراء ایشان را نقد کرد.
اگر قفرار بر نقدهای خُرد-امّا بجایِ- اینچنین باشد، بسیار میتوان نقد کرد. و چنین کاری را باید انجام داد. تا بهر کم، محققی چون طباطبایی، اگر نقدی قلمی میکند، دست از تیر طعن بردارد و اندکی احتیاط پیشه کند. نُمونه:
ایشان در نقدشان بر ترجمه “فلسفه حق” کانت به ترجمه: منوچهر صانعی دره بیدی، در نخستین سطر نوشته اند: “کتاب را تورقی کردم”. تأکید بر لفظِ “تورّق” است! خدا روانشناد استاد ابوالحسن نجفی را رحمت کُناد که “غلط ننویسیم” را نوشت تا عامی و عالم از آن بهره برند! شاید جَناب طباطبایی، این کتاب را ندیده یا دیده و نخوانده باشند و یا خوانده باشند و فتور در حافظه موجب فراموشی شده باشد. امّا بعید میدانم کسی که با عربیّت و ادبیّت آشنایی حاصل کرده باشد نداند، در لغت عرب “تورق” را برای خوردن برگ استفاده میکنند، نه “ورق زدن” کتاب و غیره! لازم نیست کسی اهل اصطلاح باشد تا چُنین چیزهایی را بداند! ازین دست ایرادات املایی و انشایی و نحوی و دستوری و صرفی و ساختاری و غیره بسیار میتوان گرفت. امّا حقّ آنست که شاید کسی ضعف در کلام و قلم داشته باشد اما اندیشه ای پخت و سخته داشته باشد-هرچند چُنین چیزی امری غریب است اما مُحال نیست!-، بهتر آنست در کنار نقدهای خُردی چنین بر قلم محققی چون دکرت طباطبایی، ساختار و بافتار و جانِ کلام ایشان نیز به محک نقد نِهاده شود. امّا یک نکته از پیِ همین اشتباهات و سهوهایِ قلمی بر آفتاب افگنده میشود: بهتر است اندکی با سر به زیری و تواضع جهت حقیقت طلبی قلم بزنیم، نه اینکه دیگران را یکسر بیسواد بدانیم و مقدمات زبان “فارسی” که از آن دفاع میکنیم را هم زیر پا بنهیم!
خدایا چنان کن سرانجام کار
که تو خشنود باشی و ما رستگار
عرض سلام و درود
سعی کردیم از آقای مردیها اجازه‌ی بازتاب مطلب فیسبوکی‌شان را بگیریم، اما هنوز این اجازه رو ندادند.
بسیار ممنونم از شما. و چه خوب است که برای نشر آثار اجازتِ صاحب اثر را میگیرید. از شما چه بسیار میتوان آموخت. خدا به شما و همراهانتان جزایِ جزیل دِهاد!
ممنون، نظر لطف شماست
در پس این ادبیات به ظاهر پرطمطراق خود چیزی وجود ندارد جز چیزهایی که باید پنهان شود.
شما همیشه اینطور صحبت میکنید؟ اولین نوچه ادیب “استاد” ملکیان هستید. تبریک. البته اگر خود “استاد” نباشید، که در بینامی و شوریده سری، سری میان سرها دارد.
از واكنش ها همه چيز كاملا گوياست …
روشنفكران عليه ايران !
اولويت با ايرانشهر است ، بعد حاكميت و بعد مردم .
حاكميت ميتونه بد باشه .
مردم ميتونن بد باشند ، توسط استعمار فريب بخورند و … مردمي كه دهه ها بلكه سده ها آموزش صحيح نديده باشند و در خرافات باشند نميتونن منافع ميهن و خود رو درست تشخيص بدن .
نه « روشنفکران » ، نه « مردمی که اموزش ندیده و در خرافه اند و نمی توانند منافع خود را تشخیص دهند » ! از میهن بدون مردم و سرآمدان فکری آنان چه می ماند ؟ بعد : شما چیستید و کیستید و کجایید ؟ نه از مردمید و نه از لایه دانا و اندیشمند مردم ؟ به هر حال « واکنش ها » متنوع بوده است و گویای ناهمسویی پیام گذاران .
بزرگترین خرافه حال حاضر “علم” است.(علمی که institute دانشگاه بعد از رنسانس به انسانیت حقنه کرده است.
علم حاوی ارزشهایی فردی، و اجتماعی و تاریخی است. علم در مفهوم ساینس value-free نیست بلکه حافظ منافع انگلوساکسون شده است.
پل فایرابند:
علم خرافه دوران معاصر است.
افرادی شجاع بایست علم را از تخت سلطنت به زیر کشند.
علم خرافه است در لباس فاخر.
این هم یکی از گرفتاری های جهان سوم است که علیه خودش اقدام می کند. از این دوستانی که به اصطلاح دانشگاهی هستند و صحبت از درس خواندن در فلان رشته می کنند باید پرسید که مگر اصلاً اثری از دانشگاه در اینجا مانده است که شما تحصیلکرده اش باشید و بر مبنای اعتباری که بدین شیوه کسب کرده اید حرف های جواد طباطبایی را به زیر پرسش برانید؟ من نمی دانم که ریشۀ این گرفتاری در کجا است که روشنفکری در ایران به معنای همراه شدن با مزخرفات و یاوه های مد روز تجزیه طلبانه است. واقعیت این است که جواد طباطبایی در این نوشتار با زبانی هم دلانه و دل سوزانه که البته ربطی هم به فیلسوف بودن با نبودن او ندارد از بودن ایران دفاع کرده است. کجای این کار ایراد دارد. اگر ایشان هم همان یاوه های تجزیه طلبانه را تکرار می کرد احتمالاً این دوستان همه او را اندیشمند و فیلسوف می خواندند. این کشور همیشه وجود داشته است، کسی آن را به زور به وجود نیاورده است. امثال بنده که در دانشگاه بزرگ شده ایم می دانیم که ریشۀ این اندیشه های تجزیه طلبانه در کجا است. اتفاقاًٌ در میان هر بخشی از ایران که چنین خواست هایی در آن به وجود آمده است برویم متوجه ریشۀ بیرونی این گونه افکار هستیم. نکتۀ دیگر هم این است که همین حرف هایی که دربارۀ حق تعیین سرنوشت و احترام به خواست مردم فلان و بهمان منطقه زده می شود اصولاً حرف بومی نیست؛ و همین دوستان توجه کنند که در مدینه های فاضله ای که در بیرون از مرزهای ایران برای خودشان تصور کرده اند چه خبر است و آنها با اقلیت ها و گروه های قومی غیرخودشان چه رفتاری دارند. کدام یک از آن رفتارها را شما در طول تاریخ ایران نسبت به قومیت های ایران دیده اید؟؟؟
البته درست است مشروط به آن که استاد طباطبایی چندی در روستای جکی گور در سیستان یا جزیره خارک زندگانی فرمایند و شاهد آن باشند که چندین نسل وضعشان همین و همان است و خواهد بود ، آنگاه از ایشان نظرشان را جویا شویم.ضمنا مگر وطن جایی نیست که عده ای انسان در آن زندگی می کنند و مشترکاتی دارند و…پس این جغرافیا بدون انسانهای درونش به چه کار می آید؟
سئوالی دیگر از خود شما: مگر دانشگاه در زادگاه خودش حاوی صدق و موفقیت در حل مسائل است؟
این که شما تحقیر خود را با تکرار برچسب جهان سومی از غرب پذیرفته اید مصداق مهمی از اقدام علیه خود در میان جامعه ایرانی است. نمونه این فیلسوف هایی هستند نظری از خودشان ندارد اصولا از نتیجه گیری وحشت دارند فقط ترجمه می کند و به نام خودشان مثلا ظنّی که شلایرماخر خطور کرده در روش تفسیر موسوم به هرمنوتیک تغییراتی می دهند و عمری جوانان فلسفه را بدنبال خود می کشند.یا بسیاری که نگاه تاریخی هگلی دارند. یا آن ها که هایدگر بر ذهنشان مسلط است. سروش ، شبستری ، و تعداد بیشماری در کشور شما مصادیق این روش professionalism, conservatism و فریب خود و جامعه فلسفی مخاطب ایرانی هستند .در پشت اتوریته غرب سخن می گویند . در مورد هر چیز سئوالی مطرح شود 6000 اسم و quotation که حاصل مشاعره و از بر کردن های تحت appellation تحقیق صورت می پذیرد مثل machine gun به دانشجو شلیک می کنند. نام و اسم و حافظه هفت دست
حل مسآله و ارائه پاسخ مستقل و اندیشه تقریبا هیچی
من آنم که شلایر ماخر فیلسوف بود!
بسیار عالی و موشکافانه گمراهی بزرگی که این به اصطلاح روشنفکران دینی در پس پاما پهن کرده اند و ان دامی که برای دیگران پهن کرده اند سفره خود کرده اند دریدید
بله. موافقم
۱_ امروزه دولتها زرنگتر و شیادتر از آنند که بدون منافع شأن مجوز استقلال صادر کنند. در پس این ترکیب و تجزیه ها، منافع اقتصادی و طبیعی و توریستی و انسانی و …. نهفته ست. مثلا اگر منطقه و ایالتی مرغوب و طلاخیز و ییلاقی خواستار جدایی شود، دولت مرکزی بالطبع به بهانه وحدت ملی امتناع میکند وگرنه منطقه ای فقیر و مریض و کودن و اوباش و زشت و …. سریعا مجوز جدایی را دریافت میکنند.
۲_ اما مضافا نوعی لجبازی و شکنجه روانی نیز در پس این تفکیک های سه گانه ( یا چندگانه ) بعضی قومیتها هم نهفته ست مثل ترک ها و کردها و …. تا حالت طغیان و خودشیفتگی افراطی اینها را مهار کنند.
۳_ امروزه در دهکده جهانی و با وجود روشهای فدرالی و ایالتی و … هیچ دلیل نظری نمیتوان یافت که قومیتها را بزور تفکیک کرده و مانع زبان مورد علاقه شأن گشت ( هرچقدر هم زننده و شنیع باشد ) نسل های جدید با مطالعه زبانهای مختلف، انتخاب های معقولتری خواهند داشت. در نهایت هر کلام و زبانی که هواخواه فراوانی در قلوب عوامانه داشته و یا در مغز نخبگانی، آثاری تمدنی خلق کرده باشد، ارزش آموختن و تدریس را خواهند داشت. وحدت واقعی و اصیل در قلب ها و مغزها حاصل میشود، وگرنه اتحاد و وحدت صوری و زوری، مثل هیاهوی بادآورده میشود که ارزشش هم از همان حدود روده درازی نیز فراتر نمیرود. بیهوده سخن بدین درازی نبود.
باده عام از برون، باده خاص از درون
بوی دهان بیان کند تو بزبان بیان مکن
مشعله های جان نگر، مشغله زبان مکن
چونکه گلی نمیدهی جلوه گلستان مکن
چرا دانلود نمیشه فایل pdf?
خواهشا راهنمایی کنید
سلام و درود
لینک اصلاح شد
شاید برای برخی دوستانی که اثار جناب طباطبایی را مطالعه نکردند مطلب کمی ناروشن و مبهم باشه به خصوص که درمتن هم در لفافه برخی اشارات حرفهای زده شده.اما در کل موضع دکتر طباطبایی در این مورد کاملا واضحه و همانطور که جناب دکتر داوری هم گفتند انکار ایران نتیجه ای جز انکار خود نداره..تمام سخن طباطبایی هم همینه که با انکار ایران و خالی کردن زیر بای خود بر چه چیزی تکیه خواهیم زد و ایا اصلا چیزی می ماند که جایگزین شود .برخی از دوستان از سلوک شخصی افراد گفتند ولی واضحه که اینها ربطی به استدلال شخص نداره و نخواهد داشت. در ضمن بحث های مثل انسان جهان وطنی و..که از زمان روسو البته نه بدین مفهوم بلکه به صورت انسان طبیعی گرچه شاید معادل مناسبی نباشد مطرح بوده و افرادی مانند ژان بدن و..نیز در ابتدای بحث های خود درباره انواع حکومت و شیوه انها بدان برداخته اند ولی تمام این افراد هم تقریبا بدین نتیجه رسیده اند که برای داشتن تمدن که شاید باکمی مسامحه بشود ان را زندگی انسانی نامید نیازمند به مفاهیمی به مانند کشور و ملت و.. هستیم.و جز این نیست که انکار این موارد چیزی نیست چز روی گردانی از همین زندگی..اینجا البته ملت داشتن در معنای ملی گرایی و برتری بر دیگر ملل نیست بلکه ملیتی مفهومی است که هریک از ما در تعریف خود از هویت خودمان به عنوان یک فرد که در جامعه انسانی امروزی نه زندگی فردی طبیعی داریم.که این مفهوم هویتی هم قابل انکار نیست چون در جهان امروز واقعیت های به نام کشور و..اثر دارند بر زندگی هر فردی و ما هم هر روز شاهد تاثیرات این قبیل امور بر زندگی خودمان در جامعه انسانی هستیم.اشکال دیگری هم که شاید بر برخی افراد روشنفکر وارد هست اینه که این افراد ازسویی بر طبل ضد ملیت و ایرانیت میکوبند و بی توجه به اینکه در حال فراهم ساختن خوراک فکری برای گروه های تجزیه طلب و دیگر کسانی که چشم به خاک ما دارند عملا با انها همراهی میکنند..و ای کاش هر اندیشمندی در حوزه تخصص خودش اظهارنظر میکرد تا اینگونه شاد ریختن اب به اسیاب دشمن نباشیم..چون دفاع از ملیت به معنی نایونالیسم نیست واگر ملتی از درون خودش رو بدون این مفهوم بیان کنه سرنوشتی جز رویارویی ضعیف با دیگر کشورها که به جد در طلب منافع خودشون هستند نداره..حال قضاوت با شما یک طرف جمعی با افکار جهان وطنی و حتی بدون فکر دفاع از وطن مالوف خود..و طرف دیگر اماده و مصمم برای تسخیر میهن اینگونه افراد..متن قطعا اشکالاتی داره خوشحال میشم دوستان بیان کنند..
با سلام
شما را به هر چیزی که معتقدید قسم از سر این فایل های pdf مزخرف دست بردارید.شما که زحمت تایپ رامی کشید چرا نسخه ورد را در سایت قرار نمیدهید؟
واما اصل ماجرا:آقای طباطبائی که متاسفانه با مهم ترین شکل شعور بشری،یعنی علم کاملا ناآشناست به خود اجازه میدهندکه بجایا نابجا در مورد همه چیز اظهارنظر کنند.خوب حق هم دارند؟خداوند بهترین فیلسوف ،نظریه پرداز،محقق تاریخ اندیشه ها،مترجم وتحلیل گر،را آفریده است،یعنی ایشان را؟؟؟ پس تنها تماشا بود و بس…
علم؟ شریعتی علمی صحبت میکرد یا ملکیان یا آل احمد؟
در ضمن هیچ وقت آقای طباطبایی ادعای بهترین بودن نداشت ندارد و نخواهد داشت.
شما هم به جای این ادعا که طباطبایی غیر علمی سخن میگوید و خود را برترین میپندارد اگر میتوانید بیایید به قول خودتان علمی سخنانش را نقد نمایید.
بسیاری از دوستانی که آثار علمی دکتر طباطبایی را نخوانده اند حق می دهم که از این نوشته برداشت خوبی نداشته باشند. اما باید دانست که دکتر طباطبایی در حدود بیش از چهل سال که تمام پژوهش ها و کتاب های خود را با محوریت »ایران« نوشته است از این رو در این زمینه و در سه موضوع تاریخ، فلسفه و سیاست تخصص کامل دارند. جدل و دعوای میان ایشان و ملکیان دقیقا از جایی آغاز شد که ملکیان در دانشگاه اصفهان به نقد آثار ایشان با عنوان »مدرنیته « ایرانی پرداخت. نقدی که کمتر علمی بود. همه ما می دانیم که ملکیان استاد عرفان و اخلاق است و در زمینه سیاست و تاریخ صاحبنظر نیست از این رو دعوا رو خود جناب ملکیان شروع کرد و بدتر از همه اینکه در زمینه ای اظهار نظر کرد که اصلا تخصصی ندارد و طباطبایی دقیقا در مورد مساله ای در مقابل ایشان به مناظره پرداخت که تخصص آکادمیک ایشان است و جالب اینکه سالهاست در این زمینه می نویسد و پژوهش می کند. فارغ از لحن تند و گزنده دکتر طباطبایی باید گفت که مشکل از جایی آغاز شده است که برخی روشنفکران بدون تخصص نظر داده اند. من تا کنون ندیده ام که برای مثال دکتر طباطبایی درباره ذات عرفان و اخلاق نظر دهد و یکی از ویژگی هایی که دارد این است که کاملا تخصصی برخورد می کند. اگر جایی هم در مورد دین، اخلاق و عرفان حرف می زند از منظر اندیشه سیاسی و تاثیر آن بر تاریخ اندیشه در ایران بوده است.
1 ـ در مورد تخصص معمولاً با دو رویکرد مواجه می شویم : از یک سو در تصمیم گیری به نظر متخصص وقعی نمی گذارند و ارزیابی و پیشنهاد متخصصا ن را بی ارزش یا هم ارز سخنان دیگران می انگارند و گاه تا حدی آگاهانه و تحقیر آمیز نظر « کارشناسان » را نادیده می گیرند …… ؛ از سوی دیگر « تخصص » ابزار اختناق است ، می گویند: تخصص نداری ، پس حرف نزن ؛ در زمینه ای که تخصص نداری ، خاموش بمان …. . . پیام « حمید رضا » به نظرم مصداق شق اخیر است . به هر حال در مورد تقسیم کار و تخصص گفتنی سیار است ، در این جا اشاره به یک مورد کافی است : رابطه متخصص و غر متخصص دو طرفه است . غیر متخصص به عنوان مشتری و مصرف کننده و … حق پرس و جو ، سنجش و انتخاب و ابراز نظر دارد و خواه ناخواه چنین می کند و باید بکند زیرا متخصصان دیدگاه ها و محصولات و آرای متفاوت و متنوعی دارند و از گزینش گریزی نیست . 2 ـ آقای ملکیان در حاشیه نشستی در دهه 80 ، مفهوم ایران و شاخص های انحطاط در « نظریه انحطاط ایران » جواد طباطبایی را به پرسش گرفت . بعدها او از موضعی « نام انگارانه » ـ و به گمان من سُست ـ به بررسی مفهوم ایران پرداخت . در این سال ها همکار آقای طباطبایی در نشریه « سیاست نامه » ( موسی غنی نژاد )از همین موضع نام گرایانه به نفی جامعه و جامعه شناسی پرداخت اما با « لحن تند و گزنده » آقای طباطبایی ـ که البته روشی نکوهیدنی در گفتاگفت و اندیشه ورزی است ـ مواجه نشده است . بنا بر این ماجرا ابعاد دیگری جز روشنگری دارد . برای خواننده ای که در پی شناخت روشن و مستدل و هماهنگ و ره گشا ست ؛ این گونه رجزخوانی ها بی ارزش و ای بسا ضدارزش است ، چه در حد یک متن کوتاه باشد ، چه در حد چندین کتاب حجیم و سنگین !
جالب است که جامعه دانشگاهی و قشر دانشجو ایرانی با وجود پروپاگاندا علیه حکومت و روحانیون شما، با گرفتن ژست علمی و اندیشمندی
حتی به هواداری طباطبایی از ایران هم می تازند. پس این روحانیون و حکومت برخاسته از religious sentimentsنیست و این تنها سنت دینمدارانه ایرانی نیست که که هدف دانشگاهی و روشنفکر در کشور شماست . اساساً به هر ماهیت غیر غربی است دشمنید!لیبرالیسم-فاشیسم در روز روشن! و بیرحمانه به آن می تازید حتی اگر از سوی استاد دانشگاهی از جنس خودتان باشد. حال دکتر طباطبایی قدمی از خط دیکته شده داشگاه بیرون گذاشته . چه حجمه به ایشان میشود! از هر چه بگذریم ایشان از فرنگستان مورد تقدیش خودتان آمده.
در نگاه دانشگاهی و روشنفکری یهودیت ، فراماسونری ، و ساینتیسم و علم پرستی خرافی دانشگاهیان و دانشمندان منتعصب خرافه پرست ، باورهای آن ها Gospel Truth است. امیدواریم که همان گونه که پوزیتیویسم تبدیل به abusive term واژه توهین آمیز شد institution دانشگاه بیشتر برای مردم، دانشجویان، و اهل دانش شناخته شود.