صدانت

بابک احمدی در ابتدای گفتار، پیشینه تاریخی جریان روشن‌فکری در غرب را مطرح می‌نماید و معتقد است که این مفهوم از نظر تاریخی مربوط به دوران مدرن (بعد از قرن 19) است و به طور عمده در فرهنگ غرب، اولین بار از جانب متفکران روسیه مطرح شد. وی در ادامه جریان روشن‌فکری در ایران را مورد مطالعه قرار می‌دهد و عمده بحث خود را متوجه «روشن‌فکری دینی» می‌نماید. ایشان پس از نقل اقوال مختلف پیرامون «روشن‌فکری دینی» با ارائه یک تعریف از روشن‌فکر معتقد است که با توجه به این تعریف «روشن‌فکری دینی» وجود عینی و خارجی دارد و در سیر تحولات اندیشه‌ای نیز تأثیرگذار بوده‌اند. ادامه مطلب “روشن‌فکران دینی از منظر سکولاریسم ، بابک احمدی”

محمد سهیمی:

همه منتقدین که بی‌سواد، نامتخصص، دروغگو، غرض‌ورز، و افترازن نیستند. یا ادعا‌های خود درباره دریافت وحی، دیدن خدای بدون صورت، استشمام بوی خدا، تجربه خدای مولوی و ولی خداوند بودن را پس بگیرید، تا پیامبری که لازمه این سخنان است مرتفع شود، و یا با آن نثر زیبای خود، با صبر، حوصله، دقت، و مهربانی بفرمائید اشتباه این فرهیختگان (کدیور، گنجی، نراقی) در کجا است، و تفسیر واقعی‌ از صحبت‌های شما چگونه باید باشد. ادامه مطلب “دکتر عبدالکریم سروش با منتقدانش چه می‌کند (بخش اول)؟ محمد سهیمی”

ادامه مطلب “ملاحظات حسن انصاری بر کتاب تاریخ اندیشه سیاسی در ایران اثر سید جواد طباطبایی”

سه هزار سال پیش از میلاد، پادشاهان بین النهرینی، رویاهایشان را بر روی لوح‌های مومی ثبت می‌کردند و شرح می‌دادند. 1000 سال بعد مصریان باستان یک کتاب رویا نوشتند که در آن بیش از 100ها رویا معنی‌هایشان را طبقه‌بندی کردند. ما از آن زمان تا کنون، در راه تلاش برای فهم علت رویا دیدن توقف نکرده‌ایم.
پس از تخقیقات علمی بسیار، پیشرفت تکنولوژی، اصرار بسیار، ما هنوز هیچ پاسخ مشخصی نداریم، اما تئوری‌های جالبی داریم. ادامه مطلب “تئوری‌هایی برای چرایی خواب دیدن”

یک چیز روشن است: ما در نحوه‌ی واکاوی یا به یاد آوردنِ تاریخ _ تاریخِ نزدیک‌مان _ هم‌چنان دستخوشیم. دست‌خوشِ حافظه‌ها، دست‌خوشِ نرده‌های مشبکِ عقیدتی، دست‌خوشِ گفتمانِ مسلطِ قدرت. چه بازیگر بوده باشیم، چه طرفِ دعوا، و چه شاهد، در هر سه جایگاه، محکومیم به سه وضعیت: یا دادستان یا قاضی و یا متهم. در این تثلیث، داده‌های تاریخی، هم‌چون توپ‌هایی داغ، دست به دست گشته، و به سوی یکدیگر پرتاب می‌شوند، و موقعیتِ نهایی‌ی خود را پیدا نمی‌کنند. چه انتظارمان این باشد که از تاریخ درس بگیریم، چه متوقع باشیم که کاربردی داشته باشند. در این وضعیت، یا باید چنان‌چه برخی از علمای علمِ تاریخ معتقد بودند، تاریخ‌نگاری را فقط در بابِ گذشته‌های دور ممکن دانست، و این اعتقاد که، پژوهشِ تاریخی فقط به امرِ پایان‌یافته و منحل می‌تواند بپردازد، یا اگر گمان می‌کنیم که، پرداختن به تاریخِ معاصر، این حسن را دارد که، با تکیه بر آرشیوی زنده، شرایطِ فهمِ یک دوره را میسر کند، باید از فراخوانِ آزاد و دموکراتیک و برابر، و دسترسی‌ی بی‌ قید و شرط به این آرشیِو زنده، مطمئن باشیم. فرا خواندنِ آزادانه‌ی بازیگران: قربانیان و فاتحان نیز. در غیرِ این صورت، هرگونه پرداختن به تاریخِ نزدیک، به‌خصوص تاریخِ سیاسی‌ی نزدیک، در معرضِ تیغِ سانسور، تهدیدِ اتهام، و تبلیغِ شبهه است. ادامه مطلب “سوسن شریعتی: مبارزه‌ی مسلحانه ، در میانه‌ی توتم و تابو”

دیوید ادموندز:‌ كتاب آزادی حیوانات در سال ۱۹۷۵ میلادی منتشر شد. در نگاه به گذشته، این كتاب اثر فلسفی مهمی است كه باعث ظهور جنبش پاسداری از حقوق حیوانات، به معنای مدرن آن، شد. البته نویسنده‌ كتاب به طور مستقیم از حقوق [حیوانات] سخن نمی‌گفت، بلكه او، در مقام یك فایده‌گرا، از بیشینه كردن منافع یا خرسندی سخن می‌راند. نویسنده‌ استرالیایی كتاب هم اكنون در دانشگاه پرینستون است و می‌توان ادعا كرد كه مشهورترین فیلسوف دنیاست. او بر آن است كه برخی حیوانات از مرتبه‌ اخلاقی بالاتری، در مقایسه با برخی انسان‌ها، برخوردارند و بی‌ توجهی ما نسبت به رنج حیوانات نقطه‌ ضعف اخلاقی سرزنش ‌باری است. او همچنین دیدگاه‌های مناقشه برانگیزی در باب اتانازی، سقط جنین، كشتار كودكان، نافرمانی مدنی – و نیز این امر كه ما تا چه اندازه باید به امور خیریه بپردازیم – دارد. اما ما با پیتر سینگر صرفا در این باره سخن می‌گوییم كه انسان‌ها چگونه باید با حیوانات رفتار كنند.

ادامه مطلب “گفت‌وگو نايجل واربرتن با پيتر سينگر در باب حيوانات”

مصطفی ملکیان: به طور کلی و به عنوان یک تجربه میخواهم یک نکته را خدمت دوستان بگویم و آن اینکه هیچ درد و رنجی از درد و رنج پشیمانی و حسرت در زندگی شدیدتر ، جای گیرتر و سوزاننده تر نیست (1). فقط این دوتاست که به هیچ وجه نمی شود با آن کنار بیاید: یکی پشیمانی ناشی از خوب نبودن با دیگران و یکی حسرت ناشی از خوشی نبردن از دیگران ؛ دیگر احساسات و عواطف منفی همه آنها قابل تحملند غیر از این دوتا و از میان این دوتا هم پشیمانی بدتر از حسرت است. ادامه مطلب “چرا انسان از جدایی از معشوق آسیب می‌بیند و چه کند که نبیند؟”

عشق رابطه‌ای است سراسر کشش و خواهش میان انسانی با انسانی یا حیوانی یا شیئی؛ که عموماً خواهان را عاشق و خوانده را معشوق و خواسته را وصال می‌نامند. و نشانه صدق آن این است که عاشق با داشتن معشوق، یا با امید آن، خود را صاحب همه چیز می‌بیند، حتی اگر هیچش نباشد و با نداشتن آن خود را صاحب هیچ نمی‌بیند، حتی اگر همه چیزش باشد. و دیگر این که بسا عیوب معشوق که نمی‌بیند و یا خوبی می‌بیند. و نیز این که در این خواستن خود را محق میداند و مهابا نمی‌کند و نصیحت نمی‌شنود و شراکت نمی‌پذیرد؛ و از این میان رابطه عاشقی میان انسان با انسان، و از آن، رابطه مرد و زن مهم‌تر و مشهورتر و مشکل‌تر است. به قسمی که حجم عظیمی از آنچه راجع به عشق گفته‌اند و نوشته‌اند و سروده‌‌اند و کشیده‌اند و ساخته‌اند و ورزیده‌اند، قصه جذبه‌ای بوده است، میان مردی و زنی که جنسیت در آن سهمی به سزا داشته است. ادامه مطلب “مقاله مرتضی مردیها با عنوان «مرگ مجنون: در نقد عشق»”

همه ما در زندگانی خویش،با انتخاب های بسیاری مواجه هستیم.انتخاب یک راه یا روش،ما را از بسیاری چیزها دور یا محروم می کند.گویی در این جهان نمی توان همه چیز را با هم داشت.به تعبیری زندگی همچون یک لحاف کوتاه است.هر کاری کنیم،نمی توانیم بدن خود را کاملا بپوشانیم.
ادامه مطلب “هر که آخربین تر او مسعودتر، حسین معینی”