تاریخ مختصر قرنطینه؛ از طاعون گاوی تا تیفوس مِری
الِنور کلیبینوف
مترجم: رامین خواجه‌‌پور
(تیفوس مری نام تیفوسی است که توسط آشپزی ایرلندی به نام مری در اوایل قرن بیستم در نیویورک منتشر شد)
چین در حال ایجاد مرکز قرنطینه در اطراف شهر ووهان است، شهری که در آن، ویروس تازه کشف شده، صدها نفر از ساکنین را آلوده کرده است.
ایدۀ قرنطینه کردن افراد مبتلا به بیماری مسری، به متون باستانی بازمی‌‌گردد. کتاب سفر لاویان از عهد عتیق، چگونگی قرنطینۀ اشخاص مبتلا به جذام را شرح می‌‌دهد. بقراط پدر علم پزشکی در یونان باستان، در مقاله‌‌ای سه بخشی درباب بیماریهای همه‌‌گیر مطالبی را نوشته است، اگرچه او در عهد باستان می‌‌زیست و در آن دوران گمان می‌‌رفت بیماری از طریق هوای متعفن و یا گازی بدبو که از زمین بیرون می‌‌آمد منتقل می‌‌شود.
با توجه به اخبار جدید دربارۀ ایجاد قرنطینه، به استفاده‌‌های درست و غلط از قرنطینه در طول تاریخ نگاهی می‌‌اندازیم.
طاعون گاوی در ونیز 1370
آنچه مرگ سیاه نامیده می‌‌شود بیست میلیون نفر از مردم اروپا را در قرن چهاردهم کشت. مقامات اگر به طاعون داشتن سرنشیان یک کشتی مظنون می‌‌شدند، این کشتی باید چهل روز روی آب معلق می‌‌ماند، بدون اینکه سرنشینان یا کالاها تخلیه شوند. ونیزی‌‌ها یک مرکز بیمارستانی قرنطینه در جزیره‌‌ای نزدیک ساحل ساختند تا ملوانان مبتلا به طاعون به آنجا فرستاده شوند، در آنجا یا درمان می‌‌شدند یا به احتمال بیشتر می‌‌مردند. این دورۀ چهل روزه به کوآرانتناریو معروف شد، که از کلمۀ ایتالیایی کوارانتین یا قرنطینه گرفته شده که به معنای چهل روز است. وقتی دیدگاه‌‌ها دربارۀ بیماری تغییر کرد، دورۀ چهل روزه به سی روز_به ایتالیایی ترنتینریو_ کاهش یافت اما نام اولیه همه‌‌گیر شد و باقی ماند.
تب زرد در فیلادلفیا 1793
بر اثر این بیماری تقریبا 5000 هزار نفر در دوره‌‌ای دو‌‌ساله مردند، تقریبا یک دهم جمعیت شهر. هزاران نفر به شهرهای اطراف گریختند، و در نقطۀ اوج همه‌‌گیری، وقتی روزانه نزدیک به صد نفر می‌‌مردند، دولت محلی سقوط کرد. فیلادلفیا پایتخت کشور بود، اما مقامات دولت فدرال به جای مواجه با فاجعه، فرار کردند. بهترین درمان برای بیماری در آن زمان این بود که مقداری از خون محل عفونی شده را به طریقی از بدن خارج کنند و به بیمار شراب بدهند_و یک تئوری مردمی دربارۀ متوقف کردن بیماری این بود که ملوانان را در لازارتو که یک بیمارستان خارج از شهر بود بستری کنند. اما بیماری از طریق پشه‌‌ها منتقل می‌‌شد، و قرنطینه به اندازۀ هوای سرد و خشک که حشرات ناقل بیماری را می‌‌کشت، موثر نبود.
تیفوس در نیویورک 1892
در 1892 یک قایق که تعداد زیادی از یهودیان مهاجر روسی را حمل می‌‌کرد به جزیرۀ آیلند رسید. مسافرانی که در کابین‌‌های ارزان قیمت بودند نوعی شپش را انتقال داده بودند که باعث شد بازرس بندرگاه بگوید: “هرگز گروهی به این کثیفی ندیده بودم”. بر اساس کتابهای هاوارد مارکل، پزشک معروف و مولف کتب پزشکی، شپش‌‌ها منجر به تیفوس شدند، اما همزمان که بیماری رخ نمود، مسافران برای دیدن خانواده‌‌هایشان به خانه‌‌های چوبی آنها در ساحل پایین دست نیویورک رفتند. دست‌‌کم هفتاد نفر گردآوری و در چادرهایی در جزیرۀ برادر نورث در رودخانۀ شرقی قرنطینه شدند. شیوع وبا در نیویورک، از یک کشتی که یهودیان مهاجر روسی بیشتری به همراه داشت، ادامه یافت. مطابق با گفته‌‌های دکتر مارکل صفحۀ اول نیویورک تایمز با اشاره به یهودیان روسی، چنین تیتری زد “ما به این مردم کثیف در ساحل‌‌هایمان نیازی نداریم.”. او اشاره می‌‌کند که این نوشته، سرمقاله نبود.
طاعون گاوی در سن‌‌فرانسیسکو 1900
مقامت شهری سن‌‌فراسیسکو بعد از اینکه قفقازی‌‌ها را وادار به ترک شهر کردند، دور شش بلوک شهری را سیم‌‌خاردار و طناب کشیدند. دلیلش هراس از طاعون گاوی بود، آن هم پس از کشف جسد مهاجری چینی، در زیرزمین یک هتل. البته بعد از چند روز قرنطینه لغو شد، اما نه قبل‌‌تر از آنکه تعداد زیادی از کارگران چینی اخراج شوند. این واقعه در روزنامه‌‌ها به “بلوف بیماری” مشهور شد، بلوفی که منجر به تصمیمات شنیعی شد _البته این تصمیمات هیچ‌‌گاه عملی نشد_، این تصمیمات دربارۀ بازگردان بسیاری از چینی‌‌های مهاجر بود.
تیفوس در نیویورک سیتی 1907
شاید دربارۀ “تیفوس آشپز مری” شنیده باشید. مری یک آشپر اصالتا ایرلندی بود که باکتری تیفوس را در بدنش داشت، یک باکتری سالمونلا که موجب تب، تهوع و مرگ می‌‌شود. اما خانم مری مالون خودش در برابر این بیماری ایمن بود. وقتی مقامات فهمیدند که کار او در مقام یک آشپز باعث شیوع بیماری در شهر شده، او را به جزیره‌‌ای به نام برادر نورث فرستادند تا در آنجا سه سال قرنطینه شود. او قول داد دیگری برای کسی آشپزی نکند. اما زیر قولش زد. (او مبدع بستنی هلویی هم می‌دانند) وقتی دستگیر شد، دوباره به همان جزیره فرستاده شد تا باقی عمرش را که بیش از بیست و سه سال بود، در همان جزیره بماند.
بیماری مقاربتی در ایالات متحد 1917
با بالا گرفتن جنگ جهانی اول، تعداد جوانان مبتلا به بیماریهای مسری و مقاربتی که فاقد صلاحیت اعزام به خدمت بودند، افزایش یافت. این امر باعث نگرانی ارتش آمریکا شد. این جوانان به بیماری‌‌هایی همچون سفلیس و سوزاک مبتلا می‌‌شدند. مقامات متوجه افزایش این بیماری‌‌ها در اردوگاه دختران هم شدند، آنها فهمیدند روسپیان و زنان دیگری اطراف زمین تمرین دختران و محل سربازگیری ارتش ول می‌‌گشتند. دولت فدرال دستوری صادر کرد که تمام روسپیان دستگیر شده و مورد آزمایش قرار بگیرند. مورخ پزشکی دانشگاه هاروارد آلن برنت تخمین می‌‌زند دست‌‌کم سی‌‌هزار زن در یک یورش ناگهانی دستگیر شدند. او می‌‌گوید: “هیچ مدرکی دال بر اینکه این اقدام نرخ انتقال بیماری تحت تاثیر قرار داده باشد نیست.” “اما این عقیده وجود داشت که این زنان تهدیدی جدی علیه موفقیت در جنگ شکل داده‌‌اند.” او اضافه می‌‌کند که وقتی زنان گرداوری شدند و به زندان فرستاده شدند، حتی مدتها بعد از اینکه جواب آزمایش آنها منفی می‌‌شد، ارتش آنها را محکوم می‌‌کرد که در مقام سرباز به فرانسه فرستاده شوند.
همه‌‌گیری آنفلونزا در اروپا و آمریکا 19171919
این بیماری جهان‌‌گیر که تقریبا پنجاه میلیون نفر را کشت، باعث قرنطینه و جداسازی، و تعطیلی مدارس در اروپا و محدودیت تجمعات عمومی در بخش‌‌هایی از ایالات متحد شد. این اقدامات بیماری را موقتا محدود کرد و در آخر به گفتۀ مارکل مورخ پزکشی “یک ویرانگری اجتماعی عظیم بود”. آنفلونزا یکی از مسری‌‌ترین بیماری‌‌ها در جهان است. چند دقیقه ماندن در کنار کسی که عطسه می‌‌کند و آبریزش بینی دارد، کافی است تا بیماری منتقل شود. مارکل می‌‌گوید، در مقایسه با سل، شما باید هشت ساعت با یک بیمار مسلول سرکنید تا به سل مبتلا شوید.
سارس در کانادا 2003
بیماری جهان‌‌گیر سارس یا سندروم حاد در سال 2003 موجب قرنطینه در بسیاری از کشورها شد. واکنش کانادا یکی از نامتناسب‌‌ترین تصمیمات برای مواجهه با خطر بود. براساس گزارش سازمان ملی سلامت ایالات متحد، کانادا تقریبا در ازای هر مورد مبتلا به سارس صد نفر را قرنطینه می‌‌کرد. اگرچه تورنتو تقریبا 250 مورد احتمالی مبتلا به بیماری داشت، اما حدود سی‌‌هزار نفر در خانه‌‌هایشان و یا بیمارستانها محصور شدند. در بیجین، شهر در چین، 2500 نفر قرنطینه شدند.
طاعون گاوی در چین 2014
چین در آغاز قرن جدید، وقتی که با یک نمونه طاعون گاوی مواجه شد، توانست صفحه‌‌ای جدید در مبارزه با این بیماری بگشاید. در شهر یومین چین، مردی یک موش‌‌خرمای مرده را به سگش داد تا بخورد. ظاهرا موش‌‌خرما ناقل طاعون بوده است. بعد از این واقعه، مقامات تمام صد و پنجا نفری را که با این مرد برخورد داشتند، قرنطینه کرد،. بسیاری از محله‌‌های شهر مسدود شد، با این کار هزاران نفر قرنطینه شدند. یانژونگ هوانگ یکی از مقامات سازمان بهداشت جهانی در مصاحبه‌ای با گاردین گفت: “سارس درس اشتباهی به مقامات چین داد_قرنطینه برای مبارزه با هر بیماری خطرناک مسری و عفونی، مانند یک ترفند جادویی عمل می‌‌کند.” بعد از دو روز قرنطینه لغو شد و هیچ نمونه دیگری از این بیماری گزارش نشد.
ابولا در لیبریا و سیرالئون 2014
در کشور لیبریا، بعد از آنکه کارآموزان پزشکی، در محلۀ وست پوینت مرکزی برای نگهداری بیماران مشکوک به راه انداختند، دورتادور این محله به مدت ده روز یک کمربند حفاظتی‌بهداشتی کشیده شد(تا عبور و مرور افراد مشکوک کنترل شود). با گریختن برخی از بیماران به این محلۀ فقیرنشین، دولت تصمیم به قرنطینۀ این محله برای مدت بیست و یک روز می‌گیرد (دورۀ کمون بیماری). اعتراض‌‌ها بعد از ده روز به قرنطینه پایان می‌‌دهد. درسیرالئون کشور همسایۀ لیبریا، در ماه سپتامبر سه روز قرنطینه اعلام شد، و از مردم خواسته شد که در خانه بمانند، تا همزمان کارکنان بهداشت برای تشخیص افراد بیمار به تک تک خانه‌‌ها مراجعه کنند و همچنین قالبهای صابون را به هر خانه تحویل دهند. سازمان پزشکان بدون مرز که نقشی مهم در مبارزه با ابولا ایفا کرد، می‌‌گوید، “به تجربه فهمیدیم که ممنوعیت رفت و آمد و قرنطینه به کنترل ابولا کمک نمی‌‌کند، بلکه چنین اقداماتی جامعه را به انزوا و پنهان‌‌کاری وامی‌‌دارد، و اعتماد میان کادر پزشکی و مردم را به خطر می‌اندازد.”
.
.
A History Of Quarantines, From Bubonic Plague To Typhoid Mary
China is building a quarantine center on the outskirts of the city of Wuhan, where a newly identified virus has infected many hundreds of residents.
The idea of putting a possibly sick person in quarantine goes back to the ancient texts. The book of Leviticus tells how to quarantine people with leprosy. Hippocrates covered the issue in a three-volume set on epidemics, though he came from a time in ancient Greece when disease was thought to spread from “miasmas,” or foul-smelling gas that came out of the ground.
With this new quarantine effort in the news, we offer a look at quarantine use — and abuse — over the ages.
Bubonic plague in Venice (1370)
The so-called Black Death killed 20 million Europeans in the 14th century. So Venice, a major trade port, grew nervous. If a ship was suspected of harboring plague, it had to wait 40 days before any passengers or goods could come ashore. Venice built a hospital/quarantine center on an island off its coast, where sailors from plague-infested ships were sent either to get better, or, more likely, to die. This 40-day waiting period became known as quarantinario, from the Italian word for 40. As opinions about the disease changed, the isolation period shrank to trentinario — 30 days — but the original name stuck.
Yellow fever in Philadelphia (1793)
Almost 5,000 people died over the course of two years, about a tenth of the city’s population. Thousands fled for the countryside, and at the height of the epidemic, when nearly 100 people were dying every day, the city government collapsed. Philadelphia was the capital of the country, but the federal government evacuated rather than face the scourge. The best known cure at the time was to “bleed” patients of infected blood and give them wine — and a popular theory on stopping the disease was to quarantine sailors at the Lazaretto, a hospital outside the city. But the disease is spread through mosquitoes, so quarantine was not as effective as the cold snap that eventually killed the infected insects.
Typhus in New York (1892)
In 1892, a boat carrying many Russian Jewish immigrants arrived at Ellis Island. Passengers in steerage class had developed such bad cases of body lice that the harbor inspector declared he had “never seen a more bedraggled group,” according to medical historian Howard Markel. Lice led to typhus, but by the time that disease was discovered, the passengers had spread out to boarding houses and family homes across New York’s Lower East Side. At least 70 were rounded up and quarantined in tents on North Brother Island in the East River. An outbreak of cholera followed in New York, from a ship bringing more Russian Jewish immigrants. According to Markel, the front page of The New York Times ran a piece saying, “We don’t need this kind of riff-raff on our shores,” referring to Russian Jews. It wasn’t an op-ed, he notes.
Bubonic plague in San Francisco (1900)
City authorities strung rope and barbed wire around a 12-square-block section of Chinatown (after allowing all Caucasian residents to leave). The cause: fear of bubonic plague, after a Chinese immigrant was found dead in a hotel basement. The quarantine was lifted after a few days, but not before countless Chinese laborers had lost their jobs. This “bubonic bluff,” as it became known in the press, prompted ugly discussion — never put into action — about mass deportation of Chinese immigrants.
Typhoid in New York City (1907)
You’ve probably heard of Mary Mallon, better known as “Typhoid Mary.” She was an Irish-born cook who carried the bacteria that causes typhoid fever, a form of salmonella that can cause fever, diarrhea and death. But Mallon herself was immune to the disease. When authorities figured out that her work as a cook had caused the city’s typhoid outbreak, she was sent to North Brother Island for a three-year quarantine. She promised never to cook for others again. But she broke her word. (She was especially fond of making peach ice cream.) When apprehended in 1915, she was sent back to the island for the rest of her life — 23 more years.
Venereal disease in the United States (1917)
With World War I raging, the U.S. military became concerned about the number of young men ineligible for the draft because of sexually transmitted diseases like syphilis and gonorrhea. They also noticed an uptick in “camp girls,” prostitutes and other women hanging around U.S. training grounds and military recruitment centers. A federal order allowed for the incarceration of prostitutes and camp girls until they were deemed STD-free via mandatory testing. Harvard University medical historian Allan Brandt estimates at least 30,000 women were picked up in raids. “There’s no evidence that this impacted the rates of transmission,” he says. “But there was this notion that these women constituted a serious threat to our success in the war.” He notes that while the women were being rounded up and held in prison, often long after they’d tested negative, the Army was issuing condoms to soldiers shipping off to France.
Flu epidemic in Europe and U.S. (1917-1919)
This global pandemic, which killed an estimated 50 million, prompted quarantine and isolation, as well as school cancellations in Europe and a ban on public gatherings in parts of the U.S. These methods merely held the disease at bay temporarily and were “hugely socially disruptive,” according to medical historian Markel. Influenza is one of the most contagious diseases in the world. A few minutes with a patient who is coughing and sneezing can be enough to transmit the disease. For comparison, Markel says, you’d need to spend eight hours with a tuberculosis patient to be infected.
SARS in Canada (2003)
Though the severe acute respiratory syndrome (SARS) pandemic of 2003 led to quarantines in many different countries, Canada’s response was the most disproportionate to the risk. According to the U.S. National Institutes of Health, Canada quarantined almost 100 people for every confirmed SARS case in the country. Though Toronto only had 250 probable cases, about 30,000 people were confined in hospitals and their homes. A comparable number were quarantined in Beijing, which had 2,500 cases.
Bubonic plague in China (2014)
China took a page from San Francisco’s turn-of-the-century playbook when it faced a single case of the bubonic plague. A man died of the disease after feeding a dead, plague-infected marmot to his dog in the northwestern city of Yumen. Over 150 people who had contact with the man were placed in quarantine; several districts of the city were sealed off, isolating thousands. Yanzhong Huang, a fellow for global health at the Council on Foreign Relations, said in an interview with The Guardian, “SARS taught Chinese leaders … the wrong lesson — that quarantine was the magic bullet in addressing any major infectious disease outbreak.” After two days, the quarantine was lifted; no other cases were reported.
Ebola in Liberia and Sierra Leone (2014)
In Liberia, the neighborhood of West Point was cordoned off for 10 days in August after residents raided a center for suspected patients. Patients fled into the densely populated slum, prompting the government’s decision to isolate the neighborhood for 21 days, the incubation period for the disease. Protests ended the quarantine after 10 days. In neighboring Sierra Leone, a three-day quarantine in September asked everyone to stay at home while health workers went door to door, looking for the sick and delivering bars of soap. Doctors Without Borders, the medical organization that played an important role in the fight against Ebola, said, “It has been our experience that lockdowns and quarantines do not help control Ebola, as they end up driving people underground and jeopardizing the trust between people and health providers.”
.
.