در این سخنرانی که در سال ۱۳۸۶ در دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران برگزار شد، علی میرسپاسی با عنوان «مواجهه روشنفکران ایرانی با مدرنیته» به بررسی انتقادی سنت روشنفکری در ایران پرداخت. او با نگاهی تاریخی-انتقادی، برخی ویژگی‌های ریشه‌دار در رفتار و اندیشه روشنفکران ایرانی را مورد نقد قرار داد.
میرسپاسی تأکید کرد که روشنفکری ایرانی معمولاً با کلی‌گویی، ابهام‌گویی، نوعی نخوت فکری و پرهیز از گفت‌وگوی انتقادی واقعی همراه بوده است؛ گویی که روشنفکر خود را فراتر از نقد و گفت‌وگو می‌داند.
او همچنین به بی‌توجهی روشنفکران به بستر زمانی و مکانی ایران اشاره کرد؛ به این معنا که بسیاری از آن‌ها اندیشه‌های وارداتی را بی‌توجه به زمینه اجتماعی و تاریخی کشور ترجمه و تکرار کرده‌اند، بدون آن‌که به اقتضائات بومی توجه کنند.
از دیگر نکات اصلی سخنرانی، گرایش عجیب روشنفکران ایرانی به متفکران ضدروشنگری، ضدسرمایه‌داری و ضددموکراسی بود. میرسپاسی اشاره کرد که روشنفکران ایرانی در عین پرستش تمدن غرب، اغلب با غرب‌ستیزترین چهره‌های فکری غربی مانند نیچه، متفکران پست‌مدرن و مارکسیست‌ها همدلی نشان می‌دهند؛ تضادی که به نظر او ریشه در بحران هویت و عدم درک روشن از مدرنیته دارد.
این سخنرانی تلاشی بود برای بازاندیشی در مسیر روشنفکری در ایران و دعوتی برای گذار از گفتمان‌های کلی‌نگر، مبهم و وارداتی، به‌سوی اندیشه‌ای گفت‌وگومحور، شفاف و بومی‌شده.
.
.
صوت سخنان علی میرسپاسی در این نشست
.
.