آتئیسم یا خداناباوری چیست و چرا گفته می شود در کشورهایی چون ایران و افغانستان در حال گسترش است؟ جان شلنبرگ فیلسوف معاصر می گوید اگر خدایی وجود داشت خداناباوران را بیشتر دوست می داشت چرا که قوایی که به آنها داده را به کار می برند تا در مورد او موشکافی کنند و پرسش در مورد او را تا حد انکار وجودش جدی می‌گیرند. اما خداناباوری همیشه نتیجه به کارگیری قوایی نیست که خداباوران معتقدند منشاء الهی دارد. نتیجه‌ی شرایط زیست و عوامل سیاسی نیز هست. یک نظر سنجی جدید نشان داده که درترکیه شمار کسانی که می‌گویند به وجود خدا باور ندارند در ده سال اخیر سه برابر شده است. در ایران و افغانستان امکان چنین نظرسنجی‌هایی دشوار است اما امکانات ارتباطی جدید باعث شده خداناباوران عقایدشان را صریح تر بیان کنند. ولی آیا خداناباوری در میان جوانان عاصی بیشتر ناشی از گریز از دین به ویژه دین رسمی نیست و آیا آنچه که گسترش خداناباوری خوانده می‌شود بخشی از روندی نیست که به تنوع اشکال دینداری نیز انجامیده است؟
باسلام
در پاسخ به جناب عرفان کسرایی..
آیا علم آینده با چارچوبی جامع‌تر می‌تواند به تمام سوالات بشریت پاسخ دهد؟!
http://www.deeplook.ir/%da%86%d8%a7%d8%b1%da%86%d9%88%d8%a8-%d8%b9%d9%84%d9%85-%d8%a2%db%8c%d9%86%d8%af%d9%87/
محققان می گویند ذهن انسان ها برای به کارگیری هر دو شبکه ساخته شده است. جدا از جدال همیشگی با علم، عقاید مذهبی در موقعیت های درست می توانند به طور مثبتی خلاقیت و بینش علمی را ارتقا و افزایش دهند. بسیاری از مشهورترین دانشمندان، افرادی مذهبی یا معنوی بوده اند. آمار نشان می دهد که از سال ۱۹۰۱ تا ۲۰۰۰، تعداد ۶۵۴ برنده ی نوبل یا حدود ۹۰ درصد برندگان نوبل، متعلق به ۲۸ فرقه ی مذهبی بوده اند. ۱۰.۵ درصد باقی مانده، منکر خدا، اگنوستیک (ندانم گرایی) یا آزاد اندیش بوده اند. بنابراین دانشمندان نتیجه می گیرند که شما می توانید هم یک فرد مذهبی و هم یک دانشمند در سطح عالی باشید. می توان با قواعد ساده ای از جدال بین علم و مذهب اجتناب کرد : مذهب در مورد توضیح ساختار فیزیکی دنیا، چیزی برای گفتن ندارد: این کار علم است. در مقابل، علم نمی تواند بگوید اخلاق چیست یا نمی تواند بگوید که چگونه باید هدف و معنایی را در زندگی مان ایجاد کنیم.
http://www.deeplook.ir/%d8%ac%d8%af%d8%a7%d9%84-%d8%a8%db%8c%d9%86-%d8%b9%d9%84%d9%85-%d9%88-%d9%85%d8%b0%d9%87%d8%a8/
دانشمندی که از رازهای ژرفای هستی می‌گوید: خداناباوری با روش علمی، ناسازگار است..
http://www.deeplook.ir/%d8%ae%d8%a7%d9%86%d8%a7%d8%a8%d8%a7%d9%88%d8%b1%db%8c-%d9%88-%d8%b1%d9%88%d8%b4-%d8%b9%d9%84%d9%85%db%8c/
حساب دینداری و خدا باوری را باید از هم جدا نمود. این دو پدیده را نمی توان باهم حمل کرد درست مثل اینکه یک نفر بخواهد دو هندوانه بزرگ را بدون استفاده از کیسه و صندوق و سبد با یک دست حمل کند. وظیفه اصلی دینداران در طول تاریخ پیدایش ادیان تاکنون زنده نگاه داشتن نام و اثر بنیانگذار دین و حفظ و حمل یوغ شریعت وی بوده است و نه شناخت حقیقت و خداوند. حتا خود بنیانگذاران ادیان و مخترعین یوغ های سنگین و سبک شرایع دینی- مذهبی توجه خاصی به شناخت حقیقت وجود خود و خداوند نداشته اند غیر از آروزی زنده ماندن نام و اثر خویش در ذهن و زبان و خط انسان ( چه موافق و چه مخالف ) و بقاء آنها در حافظه و خاطره تاریخ و رسیدن به شهرت جهانی.لذا خداوند متعال در طول تاریخ پیدایش بشر روی کره زمین تاکنون هیچ انسانی را برای هدایت بشر انتخاب و معبوث و اعزام و ارسال ننموده و در گوش سر هیچ انسانی هم یک جمله یا جملاتی را نجوّا و زمزمه نکرده است چه بطور مستقیم و چه غیر مستقیم. همچنین خداوند متعال انسان را برای طاعت و بندگی ؛ تسبیح و ذکر ؛ پرستش و ستایش ؛ نیایش و مناجات ؛ دعا و عبادت ؛ احداث معابد و قربانی حیوانات و زیارت امکان به اصطلاح مقدسه نیآفریده است و چنین تکالیفی را بردوش انسان ننهاده است. طبق باور این حقیر هر فرد انسانی که از طریق دین و مذهب به خداوند باور و ایمان داشته باشد، گمراه محسوب می شود و هرچقدر باور و ایمان دینی – مذهبی وی عالیتر و استوار تر باشد گمراه تر و الا آخر تا رئوس مخروط های دینی که در آنجاها گمراه ترین ها جلوس و ماوا کرده اند.