فلسفه با تجربه ی ناامیدی آغاز شده است یا حیرت؟
فارغ از نگاه الهیاتی، آیا امید، یگانه چاره وتوصیه ی فلسفه به آدمیان است؟
آیا ناامیدی همیشه و همه جا منفی و منفور است؟ آیا برای رهایی از ناامیدی ، یگانه چاره ی ناچارِ ما ، فرورفتن در ژرفای نومیدی نیست؟
آیا قرار گرفتن آدمی در محاصره اسطوره‌های فتح در حوز هوش مصنوعی، روبات‌ها، تولید مثل خارج از رحم و دستکاری ژنتیک و عمل‌های زیبایی باید به نامحدود بودن و عدم تناهی آدمی تعبیر شود؟
به تعبیر واتیمو، دوران ما را می توان “دوران متافیزیک های شکسته” یا “دوران شکست اونتولوژی” نامید.یعنی با هیچ یک از نظام های دینی و فلسفی نمی توان به فهم خرسندکننده ای از هستی و جهان نایل آمد.
در روزگار غلبه ی نیهیلیسم چه بر سر امید آدمیان می آید؟ اگر در پایان قرن نوزدهم نیچه اعلام داشت که نیهیلیسم در آستانه ی در ایستاده است، امروز آن میهمان ناخوانده، صاحبخانه شده و جهان ما را از آنِ خود کرده است. بین ناامیدی سیاسی و دینی و نیهیلیسم فعال و منفعل چه تفاوت هایی وجود دارد؟
.
.
فایل صوتی سخنزانی دکتر عبدالحمید ضیایی با عنوان «تصویر ناامیدی در قاب فلسفه»
جلسه اول – ۱۳ آذر ۹۵
.
ادامه دارد…
.
.
عنوان درس‌گفتار: تصویر ناامیدی در قاب فلسفه
سخنران: عبدالحمید ضیایی
ایراد شده در مرکز آموزش و توسعه فرهنگی دانشگاه تهران، ۱۳ آذر ۱۳۹۵
.
.
سلام.با سپاس فراوان از دست اندرکاران سایت گرانقدز صدانت،به ویژه آقایان ایرانمنش و کاشانی ،سخنرانی جناب دکتر ضیایی را شنیدم و همانند دیگر مطالب سودمند و معرفت افزا،بسیار بهره بردم.جز تشکر از عزیزان صدانت ،عرض دیگری ندارم.مانا باشید و پیروز.
ضمن عرض سلام و تشکر,لطفا جلسات بعدی را نیز در صورت برگزاری در وبسایت قرار دهید
سپاسگزارم
سلام
خبری از جلسه دوم نیست؟ خیلی طولانی شد
عزیزان دیگه تعلیقش خیلی طولانی شد لطفا جلسات بعدی رو یکجا بگذارید