صدانت

در ویژه برنامه «معرفت شناسی علم اقتصاد و مبانی آن»، دکتر موسی غنی‌نژاد تحلیلی بر موضوعات مختلف اقتصادی داشته و با نگاه علمی بر آن است تا ریشه مشکلات و برون رفت از آن ها را واکاوی نماید. آقای محمد ماشینچیان سردبیر برنامه اقتصاد آزاد بوده و مدت زمان آن ۴۵ دقیقه است. ادامه مطلب “معرفت شناسی علم اقتصاد و مبانی آن”

سخنرانی مصطفی ملکیان در دانشگاه سایمون فریزر (SFU) ونکوور کانادا با عنوان «حکمت عملی مولانا برای انسان امروزی» ادامه مطلب “سخنرانی مصطفی ملکیان با عنوان «حکمت عملی مولانا برای انسان امروزی»”

برخی چون سیدجواد طباطبائی معتقدند در دوره اسلامی، شعر و ادب ایران به تدریج جانشین اندیشه سیاسی شد. و شعر و ادب به شالوده وحدت و تداوم ایران تبدیل شد (دیباچه‌ای بر نظریه انحطاط) این مهم ما را بر آن می‌دارد به این نکته التفات داشته باشیم، که وقتی از ادبیات در ایران سخن می‌گوییم، تنها با یک پدیده ذوقی مبتنی بر لذت زیبایی شناسانه روبرو نیستیم؛ بلکه ادبیات در ایران نوعی نظام معرفتی بنیادین بوده است که همچون نخ تسبیحی از سویی رابطه بین مردم، عالمان، پادشاهان و خدا را برقرار می کرده و از سوی دیگر سنت های چهارگانه عرفان، اسلام، ایرانشهری و یونان (غرب) را به هم مرتبط می‌کرد. در واقع شعر و ادب زبان گفتگویی و خردِ کهکشان اضداد ایران بوده است. که به مثابه عنصری وحدت بخش هویت ما را حفظ می کرد.

با ورود ما به دنیای جدید که همزمان با جنگ های ایران و روس و انقلاب مشروطه بود، شعر و ادب با خروج از دربار به سمت مردم رفت و هم در خلال انقلاب مشروطه و هم در خلال انقلاب 57 نقش حیاتی داشت. با اینهمه با تولد منتقد ادبی در ادبیات نو فارسی، به آرامی ادبیات به سمت ذوق و زیبایی شناسی رجعت کرد و نقش تاریخی خود را به فراموشی سپرد. در خرد ادبیات نشان می دهیم، چگونه شعر و ادبیات در ممکن شدن لحظه حال نقش داشت و چگونه می‌شود به خرد ادبیات بازگشت.

آن دم که هگل نشان می‌داد که عقل حدغایی و مازاد جنون است! به نکته‌ای بس مهم اشاره داشت و آن این بود که عقل ضد جنون نیست بلکه همسایه دیوار به دیوار آن است. این دقیقه ما را به لحظه ای پرتاب می کند که ادبیات می تواند همزاد ناهمشکل خرد باشد.عقل از زهدان جنون و خرد از بطن ادب متولد شد اما بعدتر به رام کردنش مشغول شد. خرد ادبیات درس‌گفتاری است که در آن تاریخ «رام کردن ادبیات» را به مدد اقتدار منتقد ادبی روایت می‌کنیم.

ادامه مطلب “درس‌گفتار خرد ادبیات از سیامک مهاجری”

سینمای عباس کیارستمی، همچون سینمای بسیاری از هم‌نسلانش، همچنان محل مناقشه است و احتمالاً تا همیشه موضوع اختلافات نازدودنی خواهد بود. این اختلاف و مناقشه که شاید ذاتیِ هر مؤلف راستینی باشد پس از مرگ تأسف‌انگیز او که خود موضوع درخور تأمل دیگری است باری دیگر با جدیت پیش کشیده شد. به نظرمان رسید به‌بحث‌گذاشتن میراث سینمایی کیارستمی میان کسانی که دست‌کم برحسب شناخت پیشینی‌شان از یکدیگر نمی بایست در ارزیابی این میراث آنقدرها هم‌نظر و هم‌رأی باشند می‌تواند در پرتوانداختن بر تنش‌های درونی این میراث و آفتابی‌شدن سویه‌های اختلاف‌انگیز و پارادوکسیکال آن راهگشا باشد. همین شد که تصمیم گرفتیم سینمای کیارستمی را به موضوع یک گفتگوی جمعی بدل کنیم. آنچه در ادامه می‌خوانید محصول این گفتگوست. ادامه مطلب “عباس کیارستمی در یک گفتگوی جمعی با مهدی ملک، البرز زاهدی، محمدحسین میربابا، اردوان تراکمه و حسام سلامت”

     فلسفی خود را ز اندیشه بکشت            گو بدو کاو راست سوی گنج پشت

گو بدو، چندان که افزون می دود     از مُراد دل جداتر می شود   (د. ششم/4-2363)

فلسفی را زَهره نَه تا دم زند              دم زند، دین حقش بر هم زند    (د. اول/2162)

 

“فلسفی” کیست؟ آیا می‌توان مولوی را به‌معنای دقیق کلمه یک فیلسوف دانست؟ آیا، گذشته از نگاه عرفانی و عاشقانه مولوی، اندیشه‌ی او دارای جنبه‌ی فلسفی و پرسش‌گری‌های حکمی و منطقی نیز هست؟ در آن صورت، علت فروکوفتن فلسفه از سوی وی چیست؟ مولوی چرا مکررا تفلسف را تخطئه کرده و از فلسفه به‌مثابه دانشی ناتوان و تکیه‌ناپذیر سخن گفته است؟ در گفتار پیش‌رو به‌اختصار به این پرسش‌ها خواهیم پرداخت.

ادامه مطلب “مقاله ساسان حبیب‌وند با عنوان «مولانا و فلسفه»”