نیچه شاید اثر گذارترین فیلسوف در فلسفه معاصر باشد. مطمئنا یکی از دلایل آن درک عمیق او از وضعیت فکری و فرهنگی عصر خویش و مهمتر از آن از آینده تمدن و تفکر بشری است. او پیش و بیش از بسیاری از متفکران دریافت که برهوت سر برآورده است. او نیروی نابودگر نیست انگاری را […]
نشست «بازخوانی انتقادی ایده مرگ خدای نیچه» سه شنبه ۹ مهر با سخنرانی محمدمهدی اردبیلی در پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی برگزار شد. محمدمهدی اردبیلی در این نشست گفت: اولین بحثی که درباره خدا در فلسفه مطرح می شود، وجود یا عدم وجود خداست. این نازل ترین سطح بحث درباره خداست و با این بحث […]
از همان ابتدا، سیاق فلسفه ورزی نیچه نسبی گرایی او را مستعد کژفهمی و وازنش کرده است؛ کلام شاعرانه و حماسی نیچه گهگاه عظمت استدلال های «منطقی» بنیان براندازانه اش را فرو می پوشاند. اینگونه است که فیلسوفی تحلیلی در مواجهه با شطحیات منطقی نیچه به ندرت خود را در معرض اقناعی استدلالی می یابد؛ […]
سخنان دکتر محمدمهدی اردبیلی در جلسه نقد وبررسی کتاب “فراسوی هگل و نیچه” که در ۲۴ مردادماه ۱۳۹۶ در مرکز فرهنگی شهرکتاب برگزار شد.
در این پست -کلاس درس فلسفه: مجموعه درس‌گفتارهای سایت صدانت- لینک درسگفتار های سایت صدانت با طبقه‌بندی موضوعی قرار گرفته است.
درسگفتار نیچه و مسأله ی اخلاق از رامین جهانبگلو (انجمن فلسفی آگورا) در دانشگاه تورنتو در ۱۲ جلسه
کارگاه «ایده‌ی فلسفه‌ی معاصر: علیه مدرنیسم، از نیچه تا دریدا» با تدریس دکتر محمدمهدی اردبیلی
جای گرفتن تفکر نیچه در درون پارادایم‌های پیشامدرنیته، مدرنیته و پست‌مدرنیته همواره محل جدل و مناقشه بوده‌است. پیتر چایلدز و جان لچت او را فیلسوفی مدرن می‌داند. لارنس کهون در مجموعه ارزشمند «از مدرنیسم تا پست مدرنیسم» آرای او را در قالب دوره پیشامدرن طبقه‌بندی کرده است در حالی که به نظر او «نیچه فیلسوفی […]
چگونگی ورود به عالم فلسفه برای افرادی که به صورت کلاسیک در دانشگاهها مشغول به تحصیل فلسفه نیستند، کار ساده ای نیست. بماند که بسیاری از دانشجویان شاغل به تحصیل نیز نمی توانند بین پرسشهای اصلی فلسفه و تاریخ فلسفه ارتباطی برقرار کنند. این دوره کوتاه، آزمایشی است از ورود به عالم فلسفه بر اساس […]
کاوه بهبهانی : شاید به طور کلی و استعجالی بتوان مفسران نیچه را در چهار گروه جای داد: اولاً شارحان آلمانی نیچه، یعنی کسانی مانند کارل یاسپرس و مارتین هایدگر. دوم شارحان “پسامدرن” نیچه مانند میشل فوکو (که البته خود را پسامدرن نمی دانست) و ژیل دلوز. سوم شارحانی که به جریان موسوم به چپِ […]
